یک دوره یکساله خطرناک پیش بینی می‌شود. یعنی ظرف حدود یک سال آینده این امکان وجود دارد که تصمیم‌های کلانی گرفته شود و این تصمیم‌ها از چشم انتقاد و نقادی دیگران دور بماند.
احمد شیرزاد نوشت: حاکمیت یک‌دست خیلی دیرپا نخواهد بود و بالاخره بعد از مدتی اختلافات و تضادها آشکار خواهد شد. جناح اصولگرا به این معنا که همه قوا را در دست گرفتند، وجه مشترکشان فقط مخالفت با میانه‌‌روها و اصلاح‌طلبان بود وگرنه بعید به نظر می‌رسد که خودشان در تقسیم مناصب قدرت با یکدیگر توافق داشته باشند. اما در حال حاضر در شرایط کوتاه مدتی قرار گرفتیم که تضادی بروز نکرده، اختلافی رو نشده و به ظاهر همه با هم همسو هستند.
در این شرایط اصلاح‌پذیری تصمیمات نامتوازن به حداقل می‌رسد. مثلا یک وزیر یا معاون وزیر به خاطر اینکه جناح مخالف کمترین ضعف و کاستی را بزرگ و مطرح کند و از طریق رسانه‌ها و نهادهای نظارتی که دارد مساله را دنبال کند همین نگرانی باعث می‌شود که حواس‌شان را جمع کرده و بهتر کار کنند. اما وقتی این نگرانی از بین برود همه با هم خودی و پسر عمو هستند و اگر هم خلاف یا سوء‌مدیریتی اتفاق بیفتد به نحوی اغماض می‌کنند. این مساله وجود دارد و به‌خصوص در خود جریان اصولگرا سابقه طولانی داریم از اینکه خطایی که در افراد خودی باشد اما آنها با دیده اغماض برخورد می‌کنند.
قطعا این مشکل را خواهیم داشت. ولی این وضعیت یکپارچگی دیرپا نخواهد بود. حال سوال این است که وقتی یکپارچگی به هم خورد باز هم می‌توانیم شاهد وضعیتی باشیم که تصمیمات نارسا مورد نقد قرار بگیرد؟ پاسخ این است که متاسفانه نباید به این پرسش خوش بین بود. یعنی درست است که اصولگرایان بسیار اهل افشاگری هستند اما فضای نقادی صحیح و سالم بین آنها چندان رواج ندارد و متاسفانه این کار را خوب انجام نمی‌دهند.
آنچه اصولگرایان بلدند اینکه نسبت به اصلاح‌طلبان یا مدیران میانه‌رو نقادی کنند، آن هم نقادی خشن توام با نفی هر نوع عمل مثبتی که صورت گرفته است. ولی نسبت به خودشان فضای نقادی برقرار نیست. یک دوره یکساله خطرناک پیش بینی می‌شود. یعنی ظرف حدود یک سال آینده این امکان وجود دارد که تصمیم‌های کلانی گرفته شود و این تصمیم‌ها از چشم انتقاد و نقادی دیگران دور بماند. به نظر می‌رسد در این فضا وظیفه رسانه‌ها و مطبوعات بسیار سنگین است، برای اینکه کاملا مواظب باشند هر نوع تصمیم غیر کارشناسی را مورد نقد قرار دهند.
همچنین کارشناسان آزادی که وجود دارند و از بیان حقیقت و نقطه نظرات کارشناسی خود واهمه‌ای ندارند که خوشبختانه در جامعه هستند وظیفه سنگینی بردوش دارند. مثلا اگر در یک وزارتخانه یا نهادی اتفاقی بیفتد که قاعدتا انتظار می‌رود مجلس نسبت به آن چشم نگران و باز داشته باشد، به نظر می‌رسد که تا یک سال نمی‌توانیم صرفا به امید مجلس یا نهادهایی نظیر آن باشیم و اینجا باید جامعه مدنی رشد یافتگی خود را نشان دهد و کارشناسانی که هستند اگر با کمترین نقطه ضعفی روبه‌رو شدند، باید بی‌محابا مطرح کنند.
منبع: آرمان