بسیاری از کشورها از به رسمیت شناختن طالبان، گروهی که تا همین اواخر از او بهعنوان یک گروه شبهنظامی یاد میشد که با نیروهای خارجی و متحدان افغان آنها مبارزه میکرد، خودداری میکنند.
به گزارش گروه بینالملل صبح ما به نقل از رویترز، «احمد خلیل مایان»، مدیر اجرایی یک یتیمخانه بزرگ در کابل، سهمیه میوه و گوشتی که هر هفته به بچه میدهد را به دلیل اینکه بودجه این مرکز رو به اتمام است، کاهش داده است.
در دو ماه گذشته و از زمانی که طالبان کنترل کشور را در دست گرفت، میلیونها دلار کمک بینالمللی ناگهان متوقف شد. در این حال او با ناامیدی با اهداکنندگان خارجی و خیرین محلی که قبلاً از او و این مرکز حمایت میکردند، تماس میگیرد.
مایان ۴۰ ساله در مصاحبه با رویترز در دهکده شمس در شمال پایتخت، گفت: متأسفانه اکثر خیرین افغانستانی، اهداکنندگان خارجی و سفارتخانهها کشور را ترک کردهاند. وقتی با آنها تماس میگیرم یا به آنها ایمیل میزنم، هیچکس جواب من را نمیدهد.
وی افزود: ما در حال حاضر سعی داریم این مکان را با پول بسیار اندک و با غذای کم اداره کنیم. حدود ۱۳۰ کودک در یتیمخانه هستند. برخی از آنها ۳ سال هم سن ندارند. این مرکز بیش از یک دهه است که کار میکند و سرپناهی برای افرادی شده است که والدین خود را ازدستدادهاند یا تنها یکی از والدین را دارند که توانایی نگهداری از آنها را ندارند.
در میان آنها، «سمیرا» دختر ۹ ساله از ولایت بدخشان در شمال شرق افغانستان تقریباً دو سال پس از مرگ پدرش و آنکه مادرش قادر به حمایت و نگهداری از وی و برادرش نبود به آنجا آمده بود. در فضای باز زمینبازی یتیمخانه در یک روز خنک کابل، به همان سرسختی که درس میخواند بازی هم میکند و درحالیکه با تاب به بالا میرود، پوزخندی میزند. با وجود سن کمش، او در حال حاضر در کلاسهای اضافی شرکت میکند و میخواهد وقتی بزرگ شد پزشک شود.
او با خنده ای توام با خجالت به رویترز گفت: من می خواهم به وطنم خدمت کنم و دیگران را از بیماری نجات دهم و همچنین می خواهم دختران دیگر تحصیل کنند تا در آینده مانند من پزشک شوند.
در افغانستان جایی که ده ها هزار غیرنظامی در جنگهایی که بیش از ۴۰ سال کشور را ویران کرده است کشته شدهاند، یتیمخانههایی مانند این مرکز نقشی بزرگ ایفا میکنند.
کمبود بودجه که از زمان بازپسگیری طالبان به مؤسسات خیریه، سازمانهای غیردولتی و عادی افغانستان ضربه مهلکی وارد کرده است و این موضوع احمد خلیل مایان را مجبور به انتخابهای سخت میکند.
یتیمخانه سعی کرد چند کودک را نزد اقوامشان که وضعیت نسبتاً خوبی داشتند بفرستد اما آنها یکییکی برگشتند.
مایان گفت که کارکنان این یتیمخانه مجبور شدهاند میزان وعدههای غذایی را کاهش داده و تنوع غذایی کودکان را محدود کنند.
مقامات طالبان در مواجهه با بحران اقتصادی با نزدیک شدن به فصل زمستان، از دولتهای غربی خواستهاند که کمکهای مالی خود را از سر بگیرند و از ایالات متحده خواستهاند تا مانع توقیف ۹ میلیارد دلار از ذخایر بانک مرکزی افغانستان در خارج از کشور شود.
بسیاری از کشورها از به رسمیت شناختن طالبان، گروهی که تا همین اواخر از او بهعنوان یک گروه شبهنظامی یاد میشد که با نیروهای خارجی و متحدان افغان آنها مبارزه میکرد، خودداری میکنند.
برخی از دولتها خواستار آناند که این گروه آزادیهای اولیه مدنی از جمله اجازه تحصیل دختران در دبیرستان و کارکردن زنان، را تضمین کند.
طالبان که تحصیلات دختران را در دوران حکومتشان در سالهای ۱۹۹۶-۲۰۰۱ ممنوع اعلام کرده بودند، گفتهاند که در این زمینه در حال تدوین قانون جدیدی هستند.
با وجود پیچیدگی مشکلات یتیمخانه برداشت بانکی هفتگی آنها به ۲۰۰ دلار محدود شده است، بدین معنا که دسترسی به بودجه برای حمایت از کودکان و کارکنان کافی نیست.
مایان می ترسد که اگر وضعیت به همینگونه ادامه یابد، پرورشگاه قادر نخواهد بود مدت بیشتری فعالیت کند.
این وضعیت برای بچههایی که از امکانات یادگیری ریاضیات، زبان انگلیسی، کامپیوتر و تربیتبدنی برخوردارند، بدون پرداختن به غذا و سرپناه، ویرانگر خواهد بود.
سمیرا، پزشک مشتاق آینده، هنوز میتواند به دلیل سنش به مدرسه خارج از یتیمخانه برود و بعدازظهرها در کلاسهای آموزشی اضافی شرکت کند. مشکلات و سختیها جاهطلبی او را تحت تأثیر قرار نداده است، اما او همچنین میداند که برای رسیدن به اهداف خود، ممکن است مجبور شود برای تحصیل به خارج برود. او گفت: من اجازه ندارم اینجا درس بخوانم.
ترجمه: گلناز سادات غفاری