مهر ۱۳۸۴ درحالی‌که زمزمههای ارجاع پرونده هسته‌ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل شنیده میشد، او در رسانهها این موضوع را که سالها «خط قرمز سیاستهای امنیتی ایران بود»، کوچک میشمرد و حتی آن را به نفع مردم ایران دانست.
عباس آخوندی، وزیر سابق و عضو هیات علمی دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران نوشت: اگر روایت رسمی درباره جرایم جاسوسی اکبری با قرینههای حمایت سنگین مقامات اروپایی و آمریکایی از وی پذیرفته شود، با توجه به سوابق مسئولیتی و مواضع سیاسی وی و همراهی کامل او با مواضع دولت نهم و دهم، باید یک گام به عقب بازگشت و بر اساس آن، توان این فرضیه را در دستور بررسی قرار داد که ممکن است «فرایند برکشیدن پدیدهی احمدینژادیسم در انتخابات۱۳۸۴، مواضع تند و ضداستراتژیک او و دریافت شش قطعنامه ظرف حدود شش ماه از شورای امنیت سازمان ملل، طرح شعار «انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست» و مقاومت از الحاق به کنوانسیونهای افایتیاف میتواند به صورتهایی بسیار پیچیده از سوی سرویسها هدایت شده باشد».
اینها و سایر موضعهایی از این دست، همه و همه میتواند دام غربیان برای اجماع امنیتی علیه ایران بوده باشد و اینکه دولت ایران ندانسته در زمین آنان بازی کرده باشد.
براساس اطلاعیه قوه‌قضائیه، «اقدامات و ارتباطات متهم با سرویس جاسوسی انگلیس را به دو مرحله میتوان تقسیم کرد: یکی از سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۸ و سپس بعد از فرار از کشور و بازگشت مجدد». از همین رو، بررسی مواضع او در همین دوره و دوره انتخابات۱۳۸۴ بسیار مهم است.
اقتصادنیوز در گزارشی تحت عنوان روایت متفاوت از اعدام علیرضا اکبری در ۲۴دی‌ماه، مروری بر مواضع وی دارد که در این یادداشت از آن نقل میشود.
مردادماه ۱۳۸۲ او در سخنانی که ایسنا آن را منعکس کرده، دستیابی به سلاح هسته‌ای را «بازدارنده» توصیف کرده است: «شاید بیشترین خاصیت سلاح هسته‌ای عدم استفاده از آن است و مهمترین بهرهای که از آن تاکنون برده شده، ایجاد نوعی بازدارندگی و برتری قوا بوده است. کاربردهای عدم استفاده از سلاح هسته‌ای در عین داشتن آن قابل مقایسه با کاربردهای استفاده از این سلاح نیست».
او همچنین مخالف سرسخت پروتکل الحاقی بود و آن را «کاپیتولاسیون» دانسته بود: «نباید این پروتکل را امضا کنیم و حتی اگر اجبارها هم زیاد شود؛ باز نباید مجلس آن را تصویب کند».
او سال۱۳۸۴ با پایان دولت محمد خاتمی و روی کار آمدن دولت محمود احمدینژاد، در انتقاد به سیاستهای دولت خاتمی گفته بود: «ایران باید پیشنهاد اروپا را رد کند، از قطع مذاکراتی اینگونه یکجانبه استقبال کند. بدون شک و هر چه سریعتر تاسیسات اصفهان باید راهاندازی شود، چراکه این مسئله هیچ ارتباطی با بحث غنیسازی پیدا نمیکند، ضمن آنکه انجام غنیسازی هم تا درصدی خاص، مشکلی نخواهد داشت».
او پیشنهادهایی را مطرح میکرد که بیشتر از تندروها شنیده میشود: «ایران میتواند خط قرمز خود را داشتن چرخه کامل تکنولوژی هسته‌ای و نه زنجیره سوخت قرار دهد، تا آن وقت شاهد انعطاف بیشتر غرب باشیم».
مهر ۱۳۸۴ درحالی‌که زمزمههای ارجاع پرونده هسته‌ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل شنیده میشد، او در رسانهها این موضوع را که سالها «خط قرمز سیاستهای امنیتی ایران بود»، کوچک میشمرد و حتی آن را به نفع مردم ایران دانست.
منبع: صدا