یک دیپلمات پیشین به صبح ما گفت: حالا که طالبان در تمام افغانستان مسلط شده، شاید با مذاکره بشود آن‌ها را قانع کرد تا سهم بقیه قومیت‌های افغانستان را بپردازند به‌ویژه فارسی زبانان، همه این موارد نیاز به روابط دارد. آن‌چه در عرصه روابط بین‌الملل حاکم است شعار نیست بلکه واقعیت‌های روی زمین است.
صبح ما| طالبان در افغانستان مسلط شده است. هرات، مزار شریف، کابل یکی پس از دیگری بدون هیچ مقاوتی در اختیار نیروهای طالبان قرار گرفتند و اشرف غنی رئیس‌جمهور این کشور افغانستان را ترک کرده است. قرار است شورای سه نفره‌ی عبدالله عبدالله، حامد کرزای و گلبدین حکمتیار با سران طالبان مذاکره کنند تا انتقال قدرت در این کشور انجام شود. آن‌طورکه مشخص است طالبان قصد دارد حکومتی تحت عنوان امارت اسلامی اعلام کند و هنوز جامعه جهانی در این‌باره واکنش‌های مشخصی نشان نداده است.
درهمین‌باره فریدون مجلسی، کارشناس روابط بین‌الملل به پایگاه خبری «صبح ما» گفت: «شخصاً آروز داشتم هرگز این توطئه واقعیت پیدا نمی‌کرد و شرایط افغانستان به این مرحله نمی‌رسید. ولیکن باید گفت عرصه بین‌المللی با عرصه عواطف فرق دارد. اگر افغانستان به دو بخش تقسیم شده بود و مردم آن سرزمین در بخشی از افغانستان آزاد به‌حیات خود ادامه می‌دادند جهان می‌توانست با به‌رسمت شناختن این بخش هم اعتراض خودش را به طالبان نشان دهد و هم کوشش کند تدریجاً طالبان را که با رفتارهای بدوی خود مردم را غمگین کرد و در میان موج نفرت عمومی وارد شهرهای افغانستان شد تحت فشار قرار دهد که در مناطق دیگری از افغانستان قرار بگیرند و از آزادی‌های خودشان برخوردار باشند اما متاسفانه امروز طالبان همه افغانستان را در اختیار خود گرفته است.»
وی ادامه داد: «واقعیت این است که حکومت در اختیار طالبان قرار گرفته است. هر حکومتی که در هر سرزمینی مستقر شود حاکم آن سرزمین است و اگر کشوری بخواهد با افغانستان روابط داشته باشد باید از طریق حکومت مستقر در آن کشور به این روابط ادامه دهد. منافع کشورها هم اقتضا می‌کند آن‌ها با حکومت مستقر در کشوری ارتباط داشته باشند. البته باید نقدها به رفتار آن حکومت وجود داشته باشد، مطبوعات کشورها آزادانه می‌توانند انتقادهای خودشان را انجام دهند، اما قهر کردن در نظام بین‌اللملی مرسوم نیست.»
این دیپلمات سابق گفت: «روابط سیاسی میان حاکمانی برقرار می‌شود که در سرزمین‌های مختلف مستقر هستند. برای مردم سرزمین افغانستان هم که شده کشورها ناچار هستند حکومت موجود در آن کشور را به رسمیت بشناسند، فرض کنید مردم افغانستان نیاز به مواد غذایی وارداتی داشته باشند و این مواد غذایی بخواهد از مسیر ایران عبور کند، لذا کشور ما مجبور است مرزهای خودش را با گمرک‌های حکومت طالبان یا هر دولتی که آن‌جا مستقر است هماهنگ کند تا مواد غذایی ملت افغانستان بتواند فراهم شود. گاهی عواطف و احساسات نباید مشکلی بر مشکلات مردم کشوری اضافه کند.»
وی یادآور شد: «حالا که طالبان در تمام افغانستان مسلط شده، شاید با مذاکره بشود آن‌ها را قانع کرد تا سهم بقیه قومیت‌های افغانستان را بپردازند به‌ویژه فارسی زبانان، همه این موارد نیاز به روابط دارد. آن‌چه در عرصه روابط بین‌الملل حاکم است شعار نیست بلکه واقعیت‌های روی زمین است.»