با نگاهی واقع بینانه و به دور از شعارزدگی می تون گفت که بسیاری از سختی هایی که امروز مردم ایران متحمل می شوند، ناشی از بسته بودن دریچه های تجاری و اقتصادی به روی کشورشان است. بنابراین راهی جز برداشتن تحریم ها و مذاکره برای بهبود شرایط این ملت باقی نمانده است.
به گزارش صبح ما، قطعنامه های شورای امنیت علیه برنامه هسته ای ایران، مجموعه تحریم های جدیدی را علیه کشور به تصویب رساند یا به بیانی بهتر، چارچوب های قانونی جدیدی را در اختیار آمریکا قرار داد تا حلقه تحریم های یکجانبه خود را تنگ تر کند.
در واقع، پس از محکومیت برنامه هسته ای ایران در دوره محمود احمدی نژاد، طی شش قطعنامه شورای امنیت، موضوع برنامه هسته ای ابعادی بین المللی به خود گرفت.
قطعنامه شماره ۱۶۹۶، نخستین قطعنامه شورای امنیت درباره پرونده هسته ایران بود که در ۳۱ ژوئیه سال ۲۰۰۶ تصویب شد. این قطعنامه با ۱۴ رای موافق و یک رای مخالف«قطر» به تصویب رسید. این قطعنامه مهلتی یک ماهه به ایران داد تا غنی سازی اورانیوم را متوقف کند.
با اینکه این قطعنامه فاقد اقدامات تنبیهی علیه ایران بود، اما سندی الزام آور محسوب می شد و می بایست مفاد مندرج در آن رعایت می شد. در حقیقت این قطعنامه در چارچوب ماده ۴۰ منشور ملل متحد صادر شده بود و جنبه تنبیهی نداشت.
قطعنامه ۱۷۳۷ دومین قطعنامه شورای امنیت در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۶ با رای هر ۱۵ کشور حاضر در این شورا به تصویب رسید. شورای امنیت با صدور این قطعنامه، مجموعه تحریم هایی شامل تحریم تاسیسات حساس هسته ای و توقیف دارایی ها و شرکت های ایرانی مرتبط با برنامه هسته ای ایران را به تصویب رساند و به ایران مدت ۶۰ روز فرصت داد تا برنامه غنی سازی اورانیوم را به حالت تعلیق درآورد.
قطعنامه شماره ۱۷۴۷ سومین قطعنامه شورای امنیت بود که در ۲۴ مارس ۲۰۰۷ با رای موافق تمامی پانزده عضو شورای امنیت ملل متحد به تصویب رسید. این قطعنامه همکاری تمامی کشورهای جهان با شرکت های ایرانی را که در زمینه انرژی هسته ای فعالیت داشتند، منع کرد. همچنین ممنوعیت صادرات و واردات سلاح های سنگین به ایران نیز از دیگر موارد مندرج در این قطعنامه بود.
?قطعنامه ۱۸۰۳، چهارمین قطعنامه شورای امنیت در سوم مارس ۲۰۰۸ به تصویب رسید. این قطعنامه تحریم های اعمال شده در قطعنامه های قبلی را تشدید کرد. افزون بر آن، به موجب این قطعنامه، تمامی کشورهای عضو سازمان ملل متحد موظف شدند تا تمامی محموله های مشکوک دریایی و هوایی به مقصد ایران و بالعکس را مورد بازرسی قرار دهند. این قطعنامه همچنین ممنوعیت اقلام داد و ستد کالاهایی را که کاربردهای نظامی و غیرنظامی دارند، گسترش داد. ممنوعیت ها همچنین شامل فروش تمامی فناوری ها به ایران بود.
قطعنامه شماره ۱۸۳۵، پنجمین قطعنامه شورای امنیت در ۲۷ سپتامبر سال ۲۰۰۸ با رای موافق همه ۱۵ عضو شورای امنیت به تصویب رسید. این قطعنامه حاوی تحریم های تازه ای علیه ایران نبود و صرفا از ایران می خواست چهار قطعنامه پیشین شورای امنیت را هرچه سریعتر به موقع اجرا گذارد.
قطعنامه شماره ۱۹۲۹، ششمین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران در تاریخ ۹ ژوئن سال ۲۰۱۰ به تصویب رسید. این قطعنامه ایران را از کلیه فعالیت های تجاری مرتبط با غنی سازی اورانیوم، مواد هسته ای و فن آوری با دیگر کشورها محروم کرد. همچنین تمامی کشورهای عضو سازمان ملل از انتقال هرگونه سلاح و تجهیزات نظامی، سیستم ها و قطعات مرتبط با آنها به ایران منع شده اند. این قطعنامه همچنین تحریم های تازه ای علیه ایران وضع کرد که به موجبش سپاه پاسداران و شرکت کشتیرانی جمهوری اسلامی در لیست تحریم ها قرار گرفتند.
علیرغم این تحریم ها، تحریم های فزاینده دیگری هم هستند که آمریکا در صول ۴۲ سال اخیر علیه ایران و به صورتی یکجانبه وضع کرده است. اما تلخ تر از همه این ها، رویکردی است که رئیس جمهور اصولگرایان و برخی مقامات ذی نفوذ در قبال این فشارها و تحریم ها تاکنون اتخاذ کرده اند.
از نگاه محمود احمدی نژاد همه این ۶ قطعنامه به علاوه تحریم های دیگر آمریکا، تاثیری بر اراده ملت ایران نداشته و کاغذپاره بودند. همین رویکرد امروز هم در میان برخی مسئولین جمهوری اسلامی دیده می شود و به باور آنها، تحریم ها خللی در روند اداره کشور ایجاد نکرده است.
اما با نگاهی واقع بینانه و به دور از شعارزدگی می تون گفت که بسیاری از سختی هایی که امروز مردم ایران متحمل می شوند، ناشی از بسته بودن دریچه های تجاری و اقتصادی به روی کشورشان است. بنابراین راهی جز برداشتن تحریم ها و مذاکره برای بهبود شرایط این ملت باقی نمانده است.
از این رو، به باور اغلب تحلیلگران، مسئولین باید در حوزه سیاست خارجی، به جای پرهیز از مذاکره و اتلاف وقت، هرچه سریعتر تصمیماتی سخت و اساسی بگیرند.