پروین لطیف انصاری

شهر من به منچستر پاکستان معروف است و برای دنیا منسوجات تولید می‌کند اما فشار بر این صنعت بسیار زیاد است. هزینه‌های برق دو برابر شده است. علاوه بر همه‌ی کاستی‌ها، سیل هم مزارع پنبه را ویران کرده است و دولت محدودیت‌هایی برای دادن اعتبار قائل شده است.

 

به گزارش گروه بین‌الملل صبح ما، «پروین لطیف انصاری» که ریاست ائتلاف زنان کارگر را بر عهده دارد و برای دستمزد و شرایط بهتر برای هزاران زن در صنعت نساجی در فیصل آباد مبارزه می‌کند، در یادداشتی در گاردین نوشت: در طول سال‌ها، زنان در صنعت نساجی پاکستان که زمانی پر رونق بود، نقش مهمی در تأمین اقلامی از پارچه جین گرفته تا حوله برای اروپا و ایالات متحده ایفا می‌کردند. اما از زمان شیوع ویروس کرونا، ۷ میلیون کارگر به دلیل صادرات کم و بحران شدید اقتصادی این کشور بیکار شده‌اند. در شهر من، فیصل آباد، صد‌ها هزار نفر از ۱. ۳ میلیون کارگر نساجی که نیمی از آن‌ها زن هستند، شغل خود را از دست داده‌اند و شغل تعداد زیادی نیز در آستانه تعطیلی است.

برای کارگران زن نساجی فیصل آباد بزرگترین نگرانی این است که این مشاغل برای همیشه از بین بروند.  این مسأله بدتر از تأخیر در پرداخت حقوق و پرداختی کم به زنان، آزار و اذیت آن‌ها و حتی نداشتن امکانات بهداشتی است. برای آن دسته از زنان روستایی که صبح زود از مناطق اطراف به کارخانه‌ها سفر می‌کنند و روز‌های طولانی را با دستمزد کم کار می‌کنند، این تنها منبع درآمد است.

شهر من به منچستر پاکستان معروف است و برای دنیا منسوجات تولید می‌کند اما فشار بر این صنعت بسیار زیاد است. هزینه‌های برق دو برابر شده است. علاوه بر همه‌ی کاستی‌ها، سیل هم مزارع پنبه را ویران کرده است و دولت محدودیت‌هایی برای دادن اعتبار قائل شده است.
صد‌ها کارخانه تعطیل شده‌اند یا در شیفت‌های کوتاه مشغول به کار هستند. کارگران اخراج شده‌اند. حتی کارگران زن کارگاه‌های خانگی که در خانه خیاطی می‌کنند، حمایتی نمی‌شوند و انگیزه‌ای ندارند. آن‌ها با کمتر از یک دلار در روز دستکش و جوراب درست می‌کنند. من معتقدم این کار پتانسیل بسیار بالایی دارد و دولت باید آن را صنعت اعلام کند و دستمزد قابل قبولی برای آن تضمین کند.

اتحاد زنان کارگر در اعتراض به اخراج گسترده کارگران این صنعت، خواهان پرداخت حقوق کارگران است. من جلسات آموزشی با صد‌ها زن در مورد قوانین کار و حقوق جمعی برگزار کرده‌ام، اما هنوز آگاهی کافی ندارند. ما تخمین زدیم که از بیش از ۱۵۰ هزار کارگری که فقط در بخش جوراب بافی مشغول به کار هستند، تنها۴۲۰۰ نفر دارای تأمین اجتماعی هستند.

زنان تمایلی به بلند کردن صدای خود ندارند، زیرا می‌ترسند این کار به معنای از دست دادن شغل آن‌ها باشد. اتحاد زنان کارگر به کارگران کمک کرده است تا کمیته‌های ضد آزار و اذیت در بخش‌های نساجی و سایر صنایع تشکیل دهند. همچنین جلساتی را با اداره کار دولت در خصوص تشکیل کمیته‌های مبارزه با آزار و اذیت برگزار کرده‌ایم و موفق شده‌ایم آن‌ها را وارد ۴۰ کارخانه در فیصل آباد کنیم.

یکی از مسائل کلیدی این است که ما نمی‌توانیم با زنان در محل کارشان برای هیچ فعالیت صنفی ملاقات و گفتگو کنیم و آن‌ها توسط صاحب کار‌ها به این محل‌های کار با اتوبوس منتقل می‌شوند. سه ماه پیش کارگران کارخانه نساجی مسعود موفق شدند اجرای حداقل دستمزد قانونی را اجباری کنند، نبردی که چهار ماه به طول انجامید.

در کارخانه‌های کوچک قوانین کار نادیده گرفته می‌شود و کارگران حتی از مرخصی زایمان محروم می‌شوند. زنان به ندرت مورد همدردی قرار می‌گیرند، اما با وجود این، من‌امیدوار هستم که مشاغل باز خواهند گشت، زنان در کارخانه‌ها از حقوق خود آگاه‌تر می‌شوند و در برابر تعصب برای به دست آوردن آزادی مالی از طریق دستمزد‌های محترمانه پیروز می‌شوند.

ترجمه: گلناز سادات غفاری