در این میان زنان دلیر؛ آگاه و باشرف افغانستان هستند که عَلَم غیرت بلند کرده‌اند و چشم ترس و فرومایگی را کور کرده و در خیابان‌های کابل فریاد آزادی سر می‌دهند.
ناصر مهدوی نوشت: از روزی که مردم ستیزان طالبان که ردای پیامبر را دزدیده و سالهاست بنام دین؛ خشن ترین جنایات بشری را مرتکب می شوند؛ پای به سرزمین افغانستان گذاشتند؛ بسیاری از مدعیان ؛ اسلحه ها را زمین گذاشتند و بزدلانه گریختند.
همراه با آنان کشورهای بزرگ در راس آنها امریکا در به قدرت رسیدن سیاسی طالبان؛ همکاری بی‌شرمانه‌ای را تدارک دیدند و مردم بهت‌زده و مظلوم افغانستان به یکباره تنها نظاره‌گر فروپاشی آرزوهای خود شدند.
در این میان زنان دلیر؛ آگاه و باشرف افغانستان هستند که عَلَم غیرت بلند کرده‌اند و چشم ترس و فرومایگی را کور کرده و در خیابان‌های کابل فریاد آزادی سر می‌دهند.
این همان حرکت سازنده‌ای است که همه رنج دیده‌گان جهان باید الگوی خویش سازند و با روش های عقلانی اما به دور از دریوزگی و حقارت در سرزمین‌های خود فریاد بزنند و برای رسیدن به جامعه‌ی عاری از فقر و نکبت و فساد؛ تلاش کنند.
بر خلاف اندیشه‌های سخیفی که زنان را همواره ابزاری برای هوس‌های مردان و عاملی برای تولید مثل بی هدف انسان می خوانند؛ زنان با اصالت افغانستان و البته بانوان قهرمان ایران نشان دادند که زن اعتبار آفرینش و گوهر عشق و آزادی است و در صورت جوشش ؛ خیر عظیمی به جریان خواهد افتاد که شب‌پرستانِ عدالت ستیز و مستبدانِ دینی و البته چاکرانِ بیگانه و دشمنانِ پیامبر؛ توان سرکوب آنها را نخواهند داشت و این سیل روشنایی تا به آزادی پیش خواهد رفت.
اگر برای فردا امیدی هست نه در دستان دولت‌های دمکراتیک که خود مهم‌ترین حامیان دیکتاتوری هستند و نه در لاف‌های دروغین روشنفکر نمایانی که در اوج رنج مردم مشغول مارگیری و معرکه سازی‌های بچه‌گانه هستند؛ بلکه در همت و اراده مردمان شجاع سرزمین‌های مصیبت‌زده‌ای است که باید برخیزند و برای زندگی بهتر مبارزه کنند.
آینده کشورهایی مانند ایران و افغانستان بسیار روشن است زیرا این دو سرزمین آکنده از مردان و زنان عزیز و سربلندی هست که با دست های خود چراغ عدالت و جامعه عاری از فساد و نابرابری را روشن خواهند کرد و سرود امید را در جان‌های خسته این محنت آباد دوباره خواهند نواخت.