مگر قرار بوده وظیفه حکمرانی که خود را اسلامی می داند، در ظواهر و مناسک ساختگی آن هم به ضرب و زور و اجبار خلاصه شود؟
آذر منصوری. نوشت: این روزها زیاد با واژه دیوار و دیوار کشی مواجه می شویم. در تازه ترین اقدام آن طور که در خبرها آمده است، پارک مشروطه تبریز هم با دیوار کشی زنانه_مردانه شده است. امیدوارم طرح این چهار نکته موجب شود مدافعان چنین رویکرد جزم گرایانه ای چشم های خود را بشویند و واقعیت های جامعه امروز ایران را آن طور که هست ببینند.
استدلال مدافعان چنین دیوارهایی پیشگیری از تبدیل امر حلال خداوند به حرام است. و لابد با خود فکر می کنند که با این دیوار کشی می توانند با برخی مفاسد اخلاقی که در پارک ها
مکان های عمومی اتفاق می افتد، بیشتر از هر چیز به چشم آنها می آید، پیشگیری و یا مقابله کنند.
بنابر این در دسترس ترین اقدام مدافعان دیوار کشی و این جداسازی ها به تعبیر خودشان اسلامی کردن جامعه ایران است. آنها در این ارتباط به احکامی هم استناد می کنند که وظیفه والی شهر باید مجری آنها باشند.
اما آیا مگر قرار بوده وظیفه حکمرانی که خود را اسلامی می داند، در ظواهر و مناسک ساختگی آن هم به ضرب و زور و اجبار خلاصه شود؟
مهم ترین و اصلی ترین ماموریت هر دولتی حفظ و ارتقاء کرامت و امنیت و رفاه شهروندان است. اگر چنین است چگونه جامعه ای که از فقر و فلاکت و تبعیض و‌توسعه نیافتگی رنج می برد را می توان اسلامی نامید؟ مگر قرار نبود در نظام پس از انقلاب اسلامی دین و دنیای مردم آباد شود؟
وقتی رئیس جمهور برای توجیه ناکارآمدی ها آدرس بانیان وضع موجود را می دهد، قبل از سراغ بانیان آن رفتن، به زبان بی زبانی اعترافی تلخ می کند، که وضع موجود برای او هم قابل دفاع نیست. در شرایطی که کشور از انواع گسست ها و شکاف ها بین حاکمیت و مردم رنج می برد و نشانه اصلی آن هم بی اعتمادی به مجموعه حاکمیت در اداره کشور و عبور از بحران هاست، این دیوار کشی ها، تنها نتیجه ای جز، قطور و بلند کردن دیوار بی اعتمادی و تولید خشم و‌نفرت به دنبال نخواهد داشت.
آسیب های اجتماعی راه حل علمی و کارشناسانه دارد و دقیق ترین آدرس آن قرار گرفتن کشور در مسیر توسعه است. به میزانی که از توسعه دمکراتیک، متوازن و پایدار فاصله بگیریم، باید منتظر شدت یافتن انواع آسیب ها و بحران های اجتماعی در کشور باشیم. اصرار بر دیوار کشی یعنی اصرار بر پاک کردن صورت مسئله که پیامد آن رفتن سراغ آدرس های غلط با آسیب ها و مناقشه های جدید و بیشتر است.
در زمانی که رهبر فقید انقلاب در قید حیات بودند، عروس امام به ایشان اطلاع دادند که دانشگاه ما را جداسازی کرده اند، امام فی الفور دستور پیگیری تا لغو این جداسازی ها را دادند. محیط‌های عمومی، اعم دانشگاهها و مراکز علمی و پارک ها اجتماعی ترین و امن ترین موقعیت برای رفتارهای سالم اجتماعی زنان و مردان یک جامعه در کنار یکدیگر است و این نوع جداسازی ها نه تنها دغدغه مدافعان جداسازی را حل نمی کند، بلکه بر تل و انبوه معضلات زیر پوست شهر خواهد افزود.
به خصوص در جامعه متنوع و‌متکثر ایران که به رغم همه این تفاوتها و نارضایتی ها در کنار یکدیگر به مسالمت امیز ترین وجه ممکن زندگی می کنند. این دیوار آتشی جدید بر خواهد افروخت.
خوب است مدافعان این جداسازی‌ها و دیوار کشی ها نظرات مردم را هم جویا شوند. به راستی و در عالم واقع چند درصد مردم ایران موافق این دیوار کشی هاهستند. (من نمی دانم) اگر قرار است نظر ولی نعمتان در سیاست گذاری ها اعمال شود. آیا دیوار کشی هم نماد دیگر تک صدایی و اقلیت سالاری است؟
وجود پارکهای اختصاصی زنان در بسیاری از جوامع امری مرسوم است. در کشور ما هم چنین پارک هایی وجود دارد و کاربری خاص خود را هم دارد. اما کاربری پارک های عمومی ، با توجه به استفاده جمع های خانوادگی و دوستانه در آن است. جمع هایی که پارک ها را محیطی امن و توأم با آرامش برای گذراندن لحظات خارج از خانه تشخیص و ترجیح می دهند. با جداسازی ها این محیط عمومی را از خانواده ها سلب می کنید.
و حرف آخر اینکه مخاطب بیرونی وقتی به این نوع اقدامات از طرف حاکمیت نگاه می کند، بیش از پیش به این واقعیت تأسف بار پی می برد که گویی جامعه و حکومت ایران در دو دنیای دور از هم و کاملا بیگانه با یکدیگر زندگی می کنند.
منبع: اعتماد