اختصاصی؛

اگر سازمان‌ها بتوانند برای ورود دختران به مدارس ابتدایی با طالبان معامله کنند، گامی مثبت است و زندگی تغییر می‌کند. اما این می‌تواند تنها یک آرزو باشد.

 

به گزارش گروه بین‌الملل صبح ما به نقل از گاردین، پس از آنکه ویدئویی از سوخته شدن کلاسی به‌منظور ترس از طالبان در رسانه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شد، بنیان‌گذار تنها مدرسه‌ی شبانه‌روزی دخترانه در افغانستان اظهار کرد که این مدرسه شبانه‌روزی به طور موقت به روآندا منتقل شده است.
«شبانه بسیج راسخ» که به همراه نوجوانان دانش‌آموز، معلمان، کارکنان و اعضای خانواده‌های آنها از کابل گریخته است از جهانیان می‌خواهد تا چشمشان را از میلیون‌ها دختری که رها شده‌اند، برنگردانند.
بسیج راسخ در توییتی درحالی‌که وعده بازگشت به افغانستان را داده است، نوشت: به آن دختران نگاه کنید و با این کار شما کسانی را که قدرت را بر آنها تحمیل می‌کنند، مورد بازخواست قرار خواهید داد.
«پشتانا دورانی» معلمی دیگر و مدیر اجرایی آموزش افغانستان که اکنون مخفی شده است، وعده داد: درست همانند آنچه که طالبان تشکیل داده به وجود خواهم آورد؛ تنها ارتش من از زنان تحصیل‌کرده افغان خواهد بود.
رهبری طالبان سعی کرده است خود را معتدل‌تر از ۲۰ سال پیش زمانی که یک حکومت وحشیانه را وضع کردند و زنان را از تحصیل و کار بازداشتند، معرفی کند. آنان اصرار دارند که زنان هر دو حق را خواهند داشت. اما گزارش‌هایی مبنی بر برگردانده شدن زنان از سرکار و دانشگاه به خانه، وجود دارد.
گروه‌های امدادی و رهبرانشان از جامعه جهانی خواستند تا با استفاده از اهرم کمک‌های خارجی برای جلوگیری از بازگشت به دو دهه گذشته و پیشرفت‌های زیادی که در زمینه تحصیل دختران شده است، تلاش کنند.
«کوین واتکینز» استاد مدعو در مؤسسه «فیروز لالجی» در آفریقا و رئیس سابق صندوق نجات کودکان، گفت: چالش فعلی دفاع از دستاوردهای حاصل شده است. پراگماتیسم‌ها در رهبری طالبان متوجه خواهند شد که برای پاسخگویی به قحطی احتمالی، ارائه خدمات اولیه و ایجاد شغل، به‌شدت به حمایت بین‌المللی نیاز دارند. اکنون اهداکنندگان کمک باید بین خط‌مشی طالبان برای حمایت از تحصیل دختران و تأمین مالی به جوامع قدم بردارند.
بر اساس تجزیه‌وتحلیل داده‌های نظرسنجی مرکز توسعه جهانی مستقر در واشنگتن، هنگامی که طالبان آخرین بار در سال ۲۰۰۱ قدرت را در دست گرفت، تنها حدود ۱۲ درصد از دختران در مقطع ابتدایی در مدرسه حضور داشتند که این میزان در سال ۲۰۱۵ به حدود ۵۰ درصد رسید. در سال ۲۰۲۰ ، ۳۹ درصد (۳٫۷ میلیون) از ۹٫۵ میلیون کودکی که به مدارس می‌رفتند، دختر بودند.
واتکینز با بیان اینکه از روستاهایی که طالبان در آنها برپایی مدارس دخترانه را ممنوع کرده بودند، بازدید کرده بودم گفت: اما آنها از برپایی کلاس‌ها در خانه‌های معلمین زن چشم‌پوشی می‌کردند.
واتکینز می‌گوید: دستاوردهای فوق‌العاده در آموزش‌وپرورش توسط فرمان‌های حکومتی از سوی یک دولت روشن فکر در کابل به دست نیامده است اما این دستاوردها در عوض توسط جوامع محلی، معلمان و کارگران سازمان‌های غیردولتی که با طالبان مذاکره کرده و آنها را به چالش کشیده‌اند به دست آمدند و از آنها دفاع کردند.
یونیسف در ماه دسامبر با طالبان برای برپایی کلاس‌های ابتدایی برای ۱۴۰ هزار کودک از جمله دختران در مناطق تحت کنترل این گروه، توافق کرد.
«سارا براون» ، رئیس مؤسسه خیریه‌ای برای کودکان، اظهار کرد که تحصیل دختران در افغانستان به طور تصاعدی بوده و بهبودیافته است.
براون اظهار کرد: دولت‌های دیگر نمی‌توانند عقب بایستند و نظاره‌گر باشند، آنها می‌توانند از اهرم خود برای تعهدات اهداکنندگان برای آموزش دختران استفاده کنند.
هفته گذشته «مصطفی بن مسعود»، رئیس عملیات میدانی یونیسف، در یک نشست خبری سازمان ملل متحد در مورد همکاری با مقامات طالبان با اشاره به اظهارات اولیه آنها از آموزش دختران، خوش‌بین بود. سایر گروه‌های بین‌المللی به گاردین گفته‌اند که تبادلات مشابهی با این گروه داشته‌اند.
«اشلی جکسون» هماهنگ‌کننده‌ی پژوهشکده توسعه برون‌مرزی، بیان کرد: ما هنوز نمی‌دانیم که قوانین طالبان چیست زیرا آنها هیچ قانونی را اعلام نکرده‌اند. اما تنها راه برای حفظ دستاوردهای تحصیل، گفتگو با طالبان است. یونیسف گفته است که خوش‌بین است. آنها خوش‌بین هستند زیرا باید باشند. تا زمانی که ما با آنها رودررو نشویم و صحبت نکنیم، به معنای واقعی کلمه هیچ امیدی وجود نخواهد داشت.
«هیثر بار» ، معاون حقوق زنان در دیده‌بان حقوق بشر اظهار کرد: افغان‌هایی که من با آنها صحبت می‌کنم بارهاوبارها می‌گویند که طالبان در حال حاضر سعی می‌کند مشروع به نظر برسد اما به‌محض توجه مردم به آنها دوباره خودشان می‌شوند. ما می‌دانیم این در دهه ۹۰ میلادی به چه معنی بود.
وی گفت: اگر سازمان‌ها بتوانند برای ورود دختران به مدارس ابتدایی با طالبان معامله کنند، گامی مثبت است و زندگی تغییر می‌کند. اما این می‌تواند تنها یک آرزو باشد.
«لوری لی» مدیر اجرایی سازمان غیردولتی Care International که دختران و پسران را در افغانستان آموزش می‌دهد، گفت که انگلیس و سایر دولت‌ها باید به سازمان‌های غیردولتی اعتماد کنند.
لی گفت: ما چندین سال موفق شدیم مدارس را در تمام مناطق افغانستان از جمله در مناطقی که مدارس قبلاً در آنها وجود نداشت اداره کنیم. ما توانسته‌ایم با رهبران محلی مذاکره کنیم و امیدواریم این روند ادامه یابد.
سوزانا هارس، مدیر مرکز توسعه جهانی پیش‌بینی می‌کند که علی‌رغم اطمینان‌دهی طالبان، میزان زیادی از حضور دانش‌آموزان در مدارس کاهش می‌یابد. تنها ۱۶ درصد از مدارس در افغانستان فقط دخترانه هستند.

ترجمه: گلناز سادات غفاری