ایران بیش از سه سال است که تحت‌تاثیر تحریم‌های آمریکا و هم‌پیمانانش، دشواری‌های زیادی را به چشم دیده؛ به‌گونه‌ای که شرایط اقتصادی در غیرقابل‌تحمل‌ترین حالت ممکن خود قرار دارد.
حسین کاشفی نوشت: در‌خصوص معیارهای مشروع یا نامشروع‌دانستن نارضایتی‌ها در یک جامعه و واکنش دولت‌ها به این نارضایتی‌های عمومی، ابتدا باید از خود بپرسیم نارضایتی‌ها از چیست، آیا مشروعیت دارند یا خیر؟ دلیل این پرسش‌ها آن است که اگر به اجماعی؛ حتی نسبی در پاسخگویی آنها نرسیم که میان بخشی از مردم و بخشی از گروه‌های حاکم مشترک باشد، روندهای دموکراتیکی همچون انتخابات هرچه بیشتر معنای خود را از دست می‌دهند و به‌نوعی بازی سیاسی تبدیل می‌شوند که هیچ‌کس نمی‌تواند جز یک صحنه‌آرایی سطحی، انتظار دیگری از آنها داشته باشد.
مردم به‌عنوان صاحبان اصلی کشور، از مسئولان مطالبه‌هایی دارند و برای احقاق حق خود توقع‌های خود را مطرح می‌کنند. حال اگر سیستم به‌صدای افکار عمومی توجه لازم را نشان ندهد، بی‌شک با حالتی هزینه‌ساز مواجه خواهد شد. در‌واقع اگر جامعه احساس کند با تصمیم‌گیران فاصله دارد، بی‌اعتمادی اوج می‌گیرد و در نتیجه، امور مختل خواهند شد. شرح این شرایط نشان می‌دهد، نظام حاکمیتی باید توجه جدی به مطالبه‌های افکار عمومی داشته باشد؛ یعنی اگر مشکلی است، برطرف شود. اگر کمبودی است، جبران شود و حتی اگر صدای اعتراضی است، شنیده شود. در واقع مواردی که ذکر شد، کمترین حقی است که قانون برای مردم در نظر گرفته است. مردم ایران به دلیل فشارهای نظام بین‌الملل، مشکلات زیادی را متحمل شده و گرفتاری را به معنای واقعی تجربه کرده‌اند.
دقیقا به همین دلیل نظام مدیریتی باید همه تلاش خود را به کار بگیرد تا حتی‌المقدور بتواند گره‌ای از مشکلات عموم را باز کند که در این حالت، مردم حتی با وجود سختی‌ها و مانع‌ها به نظام مدیریتی اعتماد خواهند کرد. با این توضیح که «اعتماد عمومی» می‌تواند دستاوردهای مهم و کارگشایی در پی داشته باشد و برعکس، اگر جامعه امیدی به اصلاح امور نداشته باشد، شرایط روز به روز دشوار و غیرقابل اصلاح‌تر خواهد شد. کشور ما در مواجهه با نظام بین‌الملل مشکلات و مانع‌های زیاد و جدی دارد و اگر دنبال این هستیم تا شرایط را به حالت مطلوب نزدیک کنیم، راهی جز این نداریم که رابطه مردم با حاکمیت را ترمیم داده و با بهره‌جستن از اعتماد جامعه به سیستم، با دستی بازتر با طرف‌های خارجی وارد بحث و گفت‌وگو شویم، زیرا هیچ کشوری نمی‌تواند بدون‌پشتوانه مردمی با دنیا به‌گونه‌ای رابطه برقرار کند که منافعش را تامین کند. تاکید موکد چیزی جز این نیست که ارگان‌ها و دستگاه‌هایی که هر کدام مامور به انجام وظیفه‌ای هستند، به نوعی رضایت عمومی را برآورده کنند.
ایران بیش از سه سال است که تحت‌تاثیر تحریم‌های آمریکا و هم‌پیمانانش، دشواری‌های زیادی را به چشم دیده؛ به‌گونه‌ای که شرایط اقتصادی در غیرقابل‌تحمل‌ترین حالت ممکن خود قرار دارد. در نتیجه تصمیم‌گیران با در نظر گرفتن اینکه مردم توقع‌های خود را به‌حق مطرح می‌کنند، همهِ تلاش‌شان را برای جلب رضایت افکار عمومی به‌کار بگیرند و بدانند، کشور به‌اندازه‌ای پتانسیل دارد که با مدیریتی همراه با صداقت و واقع‌بینی و البته تلاش‌هایی کارشناسی‌شده بتوانیم مانع‌ها را یکی پس از دیگری از پیش‌رو برداریم.