قنادها، در پی دستگیری های صورت گرفته، شکنجه های زیادی را تحمل کرد، به نحوی که آثار زخم های به جا مانده از این شکنجه ها تا پایان عمر برایش به یادگار مانده بود.
به گزارش صبح ما، مبارزین زیادی در دوران پیش از انقلاب سر از زندان های ساواک درآورده اند و چه بسیار کسانی که تا امروز گمنام مانده اند؛ یکی از کسانی که شکنجه های زیادی را در دوران شاه تحمل کرد و پس از انقلاب نیز، بی ادعا به زندگی ساده و بی آلایش خود ادامه داد، «علی قنادها» بود.
نگاهی به سوابق مبارزاتی او نشان می دهد که وی نخستین بار در سال ۱۳۵۰ و در حالی که تنها ۲۳ سال داشته، به جرم فعالیت سیاسی توسط ساواک، دستگیر و به زندان محکوم می شود.
محکومیت او اما به ۶ ماه حبس در حالی در زندان مشهد به پایان می رسد که فعالیت های او مصمم تر از گذشته تداوم می یابد.
دومین بازداشت قنادها، در سال ۵۳ و مرتبط با شهید اندرزگو است. در حقیقت، ساواک امید داشت که از طریق بازداشت قنادها، به شهید اندرزگو دست پیدا کند که البته ناکام ماند.
قنادها، در پی دستگیری های صورت گرفته، شکنجه های زیادی را تحمل کرد، به نحوی که آثار زخم های به جا مانده از این شکنجه ها تا پایان عمر برایش به یادگار مانده بود.
او به سبب اینکه تا پیروزی انقلاب در زندان بود، شناخت کاملی از زندانیان عضو مجاهدین خلق پیدا کرد و همین موجب شد تا چه در زندان و چه پس از پیروزی انقلاب، مواضعی علیه آنها داشته باشد.
نقش او در تاسیس کمیته های انقلاب اسلامی و سازماندهی آنها نیز قابل انکار نیست و وی یکی از اولین مسئولین کمیته مرکزی انقلاب اسلامی بود.
یکی دیگر از اقداماتش، تلاش برای پاکسازی نیروهای شهربانی حکومت گذشته بود؛ پس از ادغام کمیته های انقلاب اسلامی و شهربانی و تأسیس نیروی انتظامی، در حالی که می توانست از مسئولین رده بالای آنجا شود، داوطلبانه به وزارت ارشاد رفت و به عنوان یک کارمند ساده مشغول به خدمت شد و در نهایت با حقوقی حداقلی بازنشسته شد.
با اینکه راضی نمی شد، اما بالاخره به اصرار دوستانش، آثار شکنجه های خود را به بنیاد شهید نشان داد و جانبازی ۶۰ درصدی اش توسط این بنیاد اعلام شد.
قنادها در سال ۹۹، در پی بیماری های مختلفی که عمدتا ناشی از شکنجه های دوران مبارزه بود و همچنین ضعف شدید جسمانی، در اوج بحران همه گیری کرونا جان به جان آفرین تسلیم کرد.