اگر پیش از نشست گروه هفت، عموم مردم غرب و رهبران کشورهای درحال‌توسعه بتوانند از همان نیروی اخلاقی و فوریتی که برنامه«لایو اید» در دهه ۸۰ میلادی و برنامه«ثبت تاریخ فقر» در سال ۲۰۰۵ الهام گرفته را ایجاد کنند، می‌توانیم به کاسه گدایی پایان دهیم و دستگاه جهانی برای مقابله با این همه‌گیری و سایر بحران‌های جهانی آینده تأسیس کنیم و جهان شکسته‌مان را متحد سازیم.
به گزارش گروه بین‌الملل صبح ما، گوردون براون، نخست وزیر سابق بریتانیا که بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰ به عنوان رهبر حزب کارگر در این مسند جای داشت، در یادداشتی در گادین نوشت:
ما قادر نیستم از عهده این رکود برآییم. بودجه موردنیاز تنها کسری از میلیاردهایی است که کووید ۱۹ برای ما هزینه داشته است.
ژوئن امسال «جو بایدن» رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، به‌منظور شرکت در اجلاس سران ثروتمندترین کشورهای جهان به انگلیس سفر می‌کند. جلسات معمول گروه هفت که متشکل از انگلیس، کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، ژاپن، ایالات متحده و اتحادیه اروپا است، می‌آیند و می‌روند و خیلی زود به دست فراموشی سپرده می‌شوند اما این بار فرصتی وجود دارد که نباید از دست برود. موضوع اصلی دستور کار باید بهداشت باشد: واکسیناسیون دسته‌جمعی جهان.
باتوجه‌به شرایط موجود، کشورهای متمول که ۱۸٪ از جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند، ۴٫۶ میلیارد دوز واکسن خریداری کرده‌اند، ۶۰٪ سفارش‌ها تأیید و تاکنون حدود ۷۸۰ میلیون واکسن تزریق شده است این در حالی است که به کمتر از ۱٪ از جمعیت جنوب صحرای آفریقا واکسن تزریق شده است. با این روش ایمن‌سازی غرب، بخشی از کشورهای درحال‌توسعه به اتهام «آپارتاید واکسن» دامن می‌زنند و معتقد هستند که این امر سبب می‌شود کووید ۱۹ گسترش‌یافته و جهش پیدا کند و نیز معیشت همه ما را برای سال‌های آینده تهدید کند.
به‌موجب دیپلماسی واکسن، کشورها واکسن‌هایی را به متحدان و دوستان خود اهدا می‌کنند که این چیزی بیش از دیپلماسی رنجاندن نیست، زیرا تنها ملت‌های موردعلاقه آنها عاری از کووید خواهند شد.
بنابراین در این موقعیت گروه هفت برای دستیابی به بیشترین تعداد افراد واکسن زده در کوتاه‌ترین زمان و در وسیعترین جغرافیا، باید یک بسیج بزرگ به‌منظور گردآوری و بهره‌برداری از مهارت شرکت‌های دارویی، نظامیان ملی و کارمندان بهداشت محلی هدایت کند.
کشورهای گروه هفت که منزلگاه اصلی تولیدکنندگان واکسن است، در بهترین شرایط برای توافق بر سر انتقال فناوری واکسن به کشورهای کم‌درآمد قرار دارند. انتقال فناوری ساخت واکسن، به آفریقا کمک می‌کند تا امکانات تولید واکسن را ایجاد کند و به ملی‌گرایی واکسن پایان دهد.
بزرگ‌ترین مانع پیشرو، کمبود واکسن نیست، بلکه کمبود پول آن است. ما برای نجات جان انسان‌ها باید هم‌اکنون هزینه و فردا را صرف انجام واکسیناسیون هرساله کنیم تا دیگر این بیماری جان افراد را نگیرد. دست‌کم ۲۲ میلیارد پوند در سال موردنیاز است، صورت هزینه‌ای که تاکنون هیچ‌کس مایل به تضمین کامل آن نیست.
پاسخ معمول به بحران‌های بین‌المللی (گروه هفت کاسه گدایی را دور می‌گرداند) بودجه موردنظر را در مقیاس موردنیاز تأمین نخواهد کرد. کمک‌های جمع‌آوری‌شده جهانی و خیریه‌ها هیچ جایگزینی برای کشورهایی که برای تقسیم عادلانه واکسن موافقت کرده‌اند، نیست. جان انسان‌ها نباید در گرو الگوهای نامطمئن و غالباً نامنظم باشد. از این تاریخ ضروری است که ما از بودجه غیرقابل‌پیش‌بینی و خسارات جانی قابل‌پیش‌بینی عبور کنیم.
ما توانایی پرداختن به اقدامی را نداریم. بودجه موردنیاز، کسری از میلیاردها دلاری است که ما برای کووید هزینه می‌کنیم. آن بودجه کمتری نسبت به قانون طرح نجات آمریکای بایدن است. در واقع، این امر که ۳۰ میلیارد دلار را تأمین کنند به نفع ایالات متحده یا اروپا خواهد بود، نه به‌عنوان یک اقدام خیرخواهانه، بلکه به‌عنوان بیمه شخصی برای محافظت از منافع ملی. به گزارش گروه اوراسیا، اگر گروه هفت در ماه ژوئن به‌منظور تأمین هزینه واکسیناسیون گسترده گرد هم آیند، تا سال ۲۰۲۵ اقتصاد آنها دست‌کم ۵۰۰ میلیارد دلار بهتر خواهد شد.
در سال ۲۰۱۷، با پیش‌بینی این نیاز برای هماهنگی جهانی در هر همه‌گیری آینده جهان، سازماندهی مشارکت دولتی و خصوصی برای دسترسی به تجهیزات تسریع‌کننده مقابله با کووید ۱۹ صورت گرفت و تأمین بودجه و توزیع لوازم پزشکی حیاتی، به رهبری نروژ و مدیرکل سازمان بهداشت جهانی تدروس آدانوم تشکیل شد. سال گذشته، با تأسیس کوواکس قرار شد هزینه واکسیناسیون فوری ۲۰٪ از کشورهای درحال‌توسعه پرداخت شود. طبق پیش‌بینی‌های فعلی، انتظار می‌رود تا پایان سال ۲۰۲۱ حدود ۱٫۷ میلیارد دوز در اختیار ۹۲ کشور باشد که این میزان تنها پوشش ۲۶ درصدی است.
این در حالی است که رهبران آفریقایی اکنون خواهان پوشش ۶۰ درصدی هستند که با گذشت زمان به ۷۰-۸۰ درصد برسند. این میزان حدی است که دست‌کم کشورهای غربی فکر می‌کنند لازم است تا به مصونیت گله‌ای برسند. بااین‌حال درست در همان لحظه‌ای که بیشتر به کمک‌های توسعه بین‌المللی نیاز است، سیاست کووید و سیاست ملی هم‌پیمان شدند که تعهدات دوجانبه کمکی سال گذشته را از ۱۰۸ میلیارد دلار به ۷۹ میلیارد دلار کاهش دهند. کمک‌های مالی مؤسسات خیریه و شرکتی در بهترین حالت فقط ۱۰٪ کسری را پوشش می‌دهد.
بانک جهانی و بانک‌های توسعه چندجانبه می‌توانند سالانه ۱۰ میلیارد دلار بیشتر بدون تضعیف وضعیت سرمایه‌گذاری خود ارائه دهند. اما آنها نیاز به تأمین بودجه مواقع اضطراری اقلیمی، آموزشی، اجتماعی و زیرساختی که در نتیجه بیماری همه‌گیر رشد کرده است را نیز هم دارند.
ایجاد ۶۵۰ میلیارد دلار پول بین‌المللی جدید از طریق صندوق بین‌المللی پول در واقع یکی از راه‌های خوشایند است حتی اگر انتقال این پول به‌عنوان وام از ثروتمندترین کشورها به فقیرترین کشورها شامل مذاکرات پیچیده‌ای درباره بازپرداخت آن باشد. اما به‌خودی‌خود، این مداخله یکباره نمی‌تواند بودجه پایدار و سالانه برنامه موردنیاز واکسیناسیون را تضمین کند.
بنابراین برعهده ثروتمندترین کشورها است تا دو منبع اضافی برای تأمین اعتبار موردنیاز برای ریشه‌کن کردن کووید ۱۹ را تأمین کنند. در دهه ۱۹۶۰، جامعه بین‌المللی مالیات ویژه‌ای برای اعضای خود به‌منظور تأمین بودجه ریشه‌کن کردن آبله تصویب کرد.
تقسیم بار عادلانه‌تر، منافع متفاوت کشورهای دیگر را ازسرگیری تجارت و امتیازات ویژه عضویت در گروه ۷ و گروه ۲۰ نیز سنگین می‌کند. بر اساس چنین فرمولی، ایالات متحده ممکن است حدود ۲۵٪ در بودجه واکسیناسیون و انگلیس، فرانسه، آلمان، ایتالیا و ژاپن هرکدام بین ۴ تا ۷٪ مشارکت کنند، بنابراین فقیرترین کشورها از این امر معاف هستند. در اینجا نقش گروه هفت بسیار مهم است: اعضای آن باید اعلام کنند که سهم کامل خود در کل ۶۰٪ را پرداخت خواهند کرد. اگر این کار را انجام می‌دادند چین، روسیه، اسکاندیناوی و کشورهای نفتی ملزم به پیروی از آنها بودند.
اما حتی در آن زمان، ما باید مبلغ کمک‌های خود را بیشتر کنیم تا بتوانیم یک برنامه واکسیناسیون سالانه را حفظ کنیم. تسهیلات مالی بین‌المللی ایمن‌سازی برای تأمین هزینه واکسیناسیون در کشورهای کم‌درآمد باتوجه‌به قدرت آژانس‌های امدادی که بازپرداخت سود وام‌ها را پوشش می‌دهند، تا ۸ میلیارد دلار جمع‌آوری‌شده است. باید از آنها خواسته شود که ۸ میلیارد دلار دیگر هم جمع کنند. ائتلافی از کشورهای ثروتمند می‌تواند تضمین‌های مالی ارائه دهد که پول قرضی سرمایه‌گذاری توسط بانک‌های توسعه چندجانبه به یک مرکز ویژه واکسیناسیون بدل شود. با داشتن ۲ میلیارد دلار ضمانت که بخشی از اعتبارات مالی آن پشتیبانی می‌شود، چنین صندوقی می‌تواند حداقل چهار برابر ضمانت‌نامه‌ها، برای واکسن‌ها منابع تولید کند.
ممکن است هزینه‌ها به میلیاردها دلار برسند اما سود آن به تریلیون دلار خواهد رسید. اگر پیش از نشست گروه هفت، عموم مردم غرب و رهبران کشورهای درحال‌توسعه بتوانند از همان نیروی اخلاقی و فوریتی که برنامه«لایو اید» در دهه ۸۰ میلادی و برنامه«ثبت تاریخ فقر» در سال ۲۰۰۵ الهام گرفته را ایجاد کنند، می‌توانیم به کاسه گدایی پایان دهیم و دستگاه جهانی برای مقابله با این همه‌گیری و سایر بحران‌های جهانی آینده تأسیس کنیم و جهان شکسته‌مان را متحد سازیم.
ترجمه: گلناز سادات غفاری