سلسلهمراتب طالبان میداند که در صورتی که بتواند در آینده به طور کامل فعالیت کند، به ارتباط بینالمللی نیاز دارد اما متقاعدکردن جهان برای پذیرش تغییر آنها، ممکن است بزرگترین نبرد آنها باشد.
به گزارش گروه بینالملل صبح ما به نقل از اسکای نیوز، جنگجویان طالبان که ما با آنها هستیم مشغول خودشیرینی هستند. یکی از آنها به ما میگوید: ما تغییر کردهایم. ما خیلی تغییر کردهایم.
” خدا را شکر کنید، رفتار ما اکنون بسیار خوب است … ما مؤدب هستیم، اخلاق ما خوب است و رفتار ما بسیار بهبودیافته است. ما بسیار بهتر از دولت گذشته هستیم. کابل در حال حاضر امن است. امنیت خوب است.”
«حافظ سلطان احمد» جوان به نظر میرسد. وقتی به جوانی او اشاره میکنم، میگوید ۳۰ سال دارد. اما او طی چهارده سال گذشته با آنانی که او کافر مینامد در حال مبارزه است. کافران نیروهای غربی – آمریکاییها، انگلیسیها و سایر نیروهای خارجی که در سال ۲۰۰۱ به اتحاد علیه طالبان بر افغانستان پیوستند – هستند که دو دهه پیش به کشورش حمله کردند.
او با لبخند میگوید: هنگامی که من برای اولینبار شروع به مبارزه کردم، حتی نمیتوانستم ریش خود را بلند کنم.
اما این افراد در اطراف ما با پرسشهای کنجکاوانه خود در مورد دیدگاه ما دررابطهبا آنها جمع شدند و بسیار به نبردهای متعددشان، جنگها و کشتارهایشان در طی دو دهه گذشته افتخار میکنند. این یگان در فاریاب در شمال کشور مستقر بود و ابتدا با سربازان نروژی و سپس با آمریکاییها جنگیده است.
حافظ به ما میگوید که تعدادشان زیاد است. او میگوید: جنگ بود؛ بنابراین من نمیدانم چند نفر را کشتم … یکبار بمبی فرود آمد و منفجر نشد و ما از آن پنج مین ساختیم و پنج خودروی زرهی آنها را تکهتکه کردیم.
به نظر میرسید او با کشتن دشمنان خود با همان بمبی که او و همرزمانش را هدف گرفته بود، غرور خاصی داشت.
از او میپرسم که در مورد کشتن چه احساسی دارد و لبخند میزند و میگوید: جهاد بود و در اسلام ما از این امر پشیمان نیستیم. اگر من صد جان داشتم و حتی اگر تکهتکه شده بودم، هنوز آماده هستیم که برای اسلام جان خود را از دست بدهیم … بزرگترین لذت و شیرینترین لحظات من جهاد کردن با کفار است.
او به همراه مبارزان اطرافش واقعاً معتقدند که آنها امنیت را در کشور و پایتخت برقرار کردهاند. “ببینید خیابانها در حال حاضر امن هستند. شما قبلاً نمیتوانستید با خیال راحت اطراف کابل رانندگی کنید زیرا جنایتکاران زیاد بودند. حالا همه میتوانند. ما بسیار بهتر از دولت قبلی هستیم. اکنون افغانستان امنترین کشور جهان است.”
بعید است که بسیاری به این افتخار، اعتقاد داشته باشند. به نظر میرسد بمبگذاری انتحاری داعش در پایان ماه گذشته که منجر به کشتهشدن نزدیک به صد غیرنظامی و ۱۳ سرباز آمریکایی شد، بهسرعت فراموش شده است.
اما این درست است، تیم خبری اسکای نیوز با کسب مجوز از دولت موقت طالبان، با سهولت نسبی در سراسر کشور و پایتخت حرکت میکند.
چندین ایست بازرسی مسلح طالبان وجود دارد که همه اسناد و مدارک ما در آنها بررسی میشود – اما اینها غالباً با روی خوش “خوش آمدید، خوش آمدید” همراه شده است.
به نظر میرسد، طالبانی که با ما آنها برخورد کردیم، رفتارشان با خبرنگاران خارجی بهتر شده است و بهوضوح با تصویری که برای افغانها هستند، بسیار متفاوت است. آنها ]افغان ها [ بازداشت و مورد ضرب و شتم قرار گرفتهاند و در برخی موارد ناپدید شدهاند. وقتی این موضوع را مطرح میکنم، فرد طالبانی که با آنها هستیم، بابت این موضوع عذرخواهی میکند.
برخی از مردم بیادب هستند و نمیدانند چگونه رفتار کنند اما رهبران ما با این موضوع برخورد خواهند کرد و دیگر تکرار نخواهد شد. ما از این بابت متأسفیم.
از ما دعوت شده است تا در گشت به آنها بپیوندیم اما خللی در ترجمه پیش میآید. مطمئنم آنها میخواهند که فقط فیلمبردار «ریچی موکلر» سوار بر پشت وانت آنها شود.
وقتی من پشت سر او سوار بر پشت وانت میشوم، وحشتی ناگهانی میان مردان از اینکه یک زن خارجی به آنها نزدیک شده است، ایجاد میشود. آنها بلافاصله پیاده میشوند و تنها کسی را که مجبور بود ما را همراهی کند، آنجا گذاشتند.
دو نفر از آن ها توسط افراد مسن ترغیب میشوند تا سوار ماشین شوند اما یکی اصرار دارد در تمام طول مسیر پشت به من بنشیند و دیگری بیشتر اوقات پشت شال خود پنهان میشود، انگار که شرمگین و خجالتزده است.
رهبران طالبان میدانند که باید نشان دهند که تغییر و پیشرفت کردهاند، اما این موضوع برای برخی سختتر است.
این کشور بهشدت به کمکها و حمایتهای خارجی متکی است که همه آنها اکنون با این تغییر ناگهانی قدرت در حال تعلیق قرار دارند.
سقوط ناگهانی دولت گذشته؛ اعلام یک دولت ۳۳ نفره طالبان که عمدتاً از پشتونها تشکیل شده است بهعلاوه سرکوب تظاهرات و رسانهها باعث نگرانی بینالمللی شده است.
بیش از آن نگرانی، ترس و عدم اطمینان از اینکه در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد وجود دارد. دو نفر از کابینه جدید پیوندهای نزدیکی با القاعده دارند و پنج نفر نیز از زندانیان گوانتانامو بودند.
سلسلهمراتب طالبان میداند که در صورتی که بتواند در آینده به طور کامل فعالیت کند، به ارتباط بینالمللی نیاز دارد اما متقاعدکردن جهان برای پذیرش تغییر آنها، ممکن است بزرگترین نبرد آنها باشد.
ترجمه: گلناز سادات غفاری