من میخواهم قویتر از گذشته به مدرسه برگردم و تحصیلات خود را ادامه دهم. من میخواهم راه کسانی را که به شهادت رسیدهاند ادامه دهم.
به گزارش گروه بینالملل صبح ما، رویترز در گزارشی نوشت: فاطمه نوری و همکلاسیهایش تنها چند هفته پس از منفجرشدن چند بمب در مقابل درب مدرسهشان که منجر به کشته شدن تعداد زیادی از همکلاسیهای آنها شد، در کلاس درس خود در کابل گرد هم آمدند و هم دیگر را در آغوش کشیدند و دعا کردند.
دبیرستان سیدالشهدا در غرب کابل از تاریخ ۸ می تعطیل باقیمانده است اما یک سازمان غیردولتی محلی و وزارت صحت عامه افغانستان کلاسهای رواندرمانی برای دختران برگزار کردند تا به آنها در رابطه با هرگونه آسیب روحی کمک کند.
فاطیما ۱۵ ساله، به رویترز گفت: وقتی اولین بار برای شرکت در کلاس رواندرمانی وارد مدرسه شدم بسیار ترسیدم و نگران شدم که همان حادثه تکرار شود، من حتی نزدیک در مدرسه غش کردم.
اما فاطیما گفت که عزم و اراده او بیشتر شده و مصمم است حتی باوجود خطر احتمالی انفجار بار دیگر به مدرسه بازگردد.
او گفت: من میخواهم قویتر از گذشته به مدرسه برگردم و تحصیلات خود را ادامه دهم. من میخواهم راه کسانی را که به شهادت رسیدهاند ادامه دهم.
دختران و پسران دبیرستان در سه نوبت در این مدرسه درس میخوانند. «نجیبه آرین»، سخنگوی وزارت آموزشوپرورش، به رویترز گفت که حمله ۸ می برای مورد هدف قرار دادن نوبت دوم که برای دانشآموزان دختر است، صورت گرفت.
فاطیما در راهرو مدرسه در حال آماده شدن برای رفتن به خانه بود که اولین بمب در بیرون در مدرسه منفجر شد. در هنگام هجوم مردم برای فرار دستکم ۲ بمب دیگر منفجر شد.
هیچ گروهی مسئولیت این حمله را به عهده نگرفته و طالبان نیز مسئولیت این حمله را رد کرده است؛ اما محله اقلیت هزاره که این مدرسه در آن واقعشده پارها مورد هدف شبهنظامیان قرارگرفته است.
ایالاتمتحده و بسیاری دیگر از کشورهای غربی، تحصیل دختران را یکی از موفقیتهای اساسی سالها حضور خود در افغانستان عنوان کردهاند.
بنا به گزارش آژانس توسعه جهانی ایالاتمتحده USAID در حال حاضر بیش از ۳٫۵ میلیون دختر در مدارس کشور ثبتنام کردهاند، درحالیکه در دوره طالبان از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ هیچیک از اینها وجود نداشت؛ اما طبق دادههای یونیسف حدود ۳٫۷ میلیون کودک از تحصیل بازماندهاند که ۶۰ درصد آنها دختر هستند.
همچنان که نیروهای خارجی برای ترک افغانستان در اواخر سال جاری آماده میشوند، اوضاع امنیتی در این کشور رو به وخامت گذاشته است و باعث جسارت برخی از گروههای تندرو برای تهدید شده است.
«تقی نوری» ۳۶ ساله پدر فاطیما گفت که به این موضوع که کشور را ترک کند فکر کرده است اما تصمیم گرفته با آن مقابله کند.
او از خانهاش که در دامنه کوهی بافاصله ۱۰ دقیقهای با مدرسه است، گفت: در افغانستان همیشه جنگ است اما چه میتوانیم بکنیم؟ این کشور ماست … اگر بهجای دیگری برویم، فرزندانم از تحصیل محروم میشوند.
فاطیما درحالیکه منتظر بازگشایی مدرسه است و زمان بازگشایی آن هنوز مشخص نیست به تحصیلات خود در خانه ادامه میدهد.
او گفت: من به علم پزشکی علاقهمندم و میخواهم در آینده پزشک خوبی شوم تا ضمن دفاع از مردم، سرزمین و مرزهایمان نیروهای امنیتی خود را که مجروح شدهاند معالجه کنم.
ترجمه: گلناز سادات غفاری