یادداشت وارده

مرحوم دعایی یک سند و دلیل است برای انسانیت و رفتار کریمانه و فضائل انسانی. او افسار نفس خویش را در دست داشت و راه را پیدا کرده بود.

 

یکی از دوستداران مرحوم دعایی، یادداشتی برای صبح ما ارسال کرده است که در ادامه می آید:

إنَّمَا بُعِثْتُ لِاُتَمَّمَ مَکارِمَ الَأخلَاق

در سوگ انسانی نشسته ایم که به اعتراف همه گرایش ها ( چه چپ چه راست چه اصلاح طلب چه اصولگرا چه مسیحی و چه زرتشتی) همه و همه، یک انسان بود؛ به بیانی دیگر، او انسانیت را در این وانفسا به همه نشان داد.

ریا و دورویی را مغلوب کرده بود و در رفتار و کردار و گفتار زلال بود. اگر بخواهیم او را بیشتر معنا کنیم باید به ۱۴۰۰ سال پیش بازگردیم. ما همیشه در مورد پیامبر اکرم(ص) شنیده و خوانده ایم که حسن خلق و برخورد کریمانه با همه، ویژگی اصلی ایشان بوده است. خوانده و شنیده ایم که تواضع و افتادگی از خصایص بارز رسول خدا بوده است تا آنجا که وقتی رسول خدا در مسجد نشسته بودند اگر غریبه ای وارد می شد نمی توانست ایشان را بشناسد، چون رسول خدا در میان مردم عادی نشسته بودند نه درجای برجسته و متفاوت با مردم عادی.

نشست و برخاست پیامبر با پائین ترین و ضعیف ترین قشر جامعه از ویژگی های برجسته رسول خدا بود. به این موضوع اشاره کردم تا عرض کنم وجه تمایز مرحوم سیدمحمود دعایی با دیگران در این روزگار، اخلاق و خصایص نیکو و پسندیده ای بود که از جد بزرگوارش آموخته بود و همین ویژگی بود که همه را شیفته و دوستدار خود کرده بود و باعث شد که با فوتش اینگونه برایش مویه کنند.

به نظرم رفتار و سلوک مرحوم دعایی یک نشانه مهم و برجسته و پیام در برداشته و دارد و آن اینکه، همه باید چه در قالب حکومت چه در قالب مسئولین و یا فرد و اجتماع، حول محور انسانیت، کرامت و فضائل انسانی فکر و عمل کنیم.

براساس آموزه های قرآن و پیامبر، ملاک انسانیت و انسان است و نمی توان براساس تمایلات سیاسی و فکری و شخصی با اجتماع و افراد برخورد کرد. مرحوم دعایی در طول شصت سال حیات سیاسی و اجتماعی خود، در رفتارها و اعمال کریمانه با افراد و جامعه نشان داد که راه و روش صحیح را به خوبی پیدا کرده و برای جذب حداکثری در هرزمان، این شاه کلید حل مسائل سیاسی و اجتماعی در جامعه است.

مرحوم دعایی نشان داد که یک حکومت و دولت اگر قرار است بر مبنای دین و اسلام جامعه را اداره و هدایت کند، تنها راه برایش رفتار با اخلاقی پیامبرگونه است. ملاطفت و حسن خلق با جامعه و زیردستان راهگشاست و راه را برای رسیدن به مقصود هموار می کند.

مرحوم دعایی یک سند و دلیل است برای انسانیت و رفتار کریمانه و فضائل انسانی. او افسار نفس خویش را در دست داشت و راه را پیدا کرده بود. ای کاش ما و مسئولین و رهبران جامعه و حاکمیت این را درک کنند و درک کنیم تا شاید از مصائب و معضلات نجات پیدا کنیم.

رحمت و درود خدا و رسول خدا بر سید محمود دعائی که «نشانه راه» شد.