جاوید قربان اوغلی

مفسده ای که اگر روزی بابک زنجانی ها شاخص آن بودند، امروز به هیولایی تبدیل شده که بابک زنجانی مقابل کسانی که در این مسیر افتاده و بیت المال را با اختلاس و حرام خواری تخیله می کنند ، بسان گنجشکی است در مقابل عقاب.

 

جاوید قربان اوغلی نوشت: کشورهای همسایه که ۴۰ سال قبل در مقایسه با ایران  به روستاهایی عقب مانده شبیه بودند، اکنون به کشورهایی با استانداردهای قابل قبول جهان برای زندگی تبدیل شده اند و ما هنوز اندر خم سامان دهی مرغ و تخم مرغ و ماکارونی هستیم.

رئیس مجلس از تریبونی که قرار بود محل جلوس نخبگان قانونگذار و مردان سیاست باشد از ماکارونی صحبت می کند.در این بازار آشفته آنچه که مغفول مانده و هیچ یک از رجال سیاست و دولتمردان حکومت  در باره آن حتی نمی توانند فکر کنند ، آینده کشور و واژه کلیدی ” توسعه ” است.

اولین گام ضروری پذیرش این گزاره رایج است که کشور حال و روز خوشی ندارد. افق روشنی در آینده نزدیک یا دور برای برون رفت از آن وجود ندارد. چرخ های  توسعه زنگ زده و مقایسه شاخص های زندگی با دیگر کشورها در شرایطی که ماکارونی مساله اصلی کشور است ، معنا و مفهومی ندارد.

واقعیتی ملموس که زبان حال قاطبه مردم است  و دولتمردان یا از آن غافلند ( که باورش بسیار سخت است)  و یا بر اساس مصلحت  آن را کتمان می کنند.اعتراض مردم در افزایش انفجاری قیمت کالاها را نمی توان با ادبیاتی سخیف به ضدانقلاب، عامل بیگانه ، آشوب‌گران و …نسبت داد.

کسانی که در دولت قبل  با کوچکترین کمبود، نابسامانی و افزایش قیمت بر سر دولت مردان فریاد زده و آن را با سخیف ترین عبارات به  بی تدبیری روحانی و وزرای دولت او نسبت می دانند،امروز مردم را در این  جراحی بزرگ رئیسی به تحمل و صبوری دعوت می کنند.

این قصه پر غصه از کجا آغاز شد و مسبب  این کلاف سردرگم را چه کسی و یا چه سیاستی است؟ به نظر من انتخابات سال ۱۳۸۴ نقطه آغاز وضعیت اقتصادی است که همه ارکان کشور را درگیر کرده است.

روحانی کشور را در شرایطی از معجزه هزاره سوم تحویل گرفت که در  سیاست داخلی مردم ” صدقه بگیر” دولت شده بودند و در سیاست خارجی مهمترین دستور کار کشور خارج کردن کشور از قید و بند قطعنامه ها و تحریم های منتج از  بحران هسته ای در سیاست خارجی و سامان دادن تولید و حذف  یارانه ای بود که در روز آغاز پخش پول در دولت نهم معادل ۵۰ دلار و در اخرین روزهای دولت دهم کمتر از یک سوم آن شده بود.تولید وانهاده و دلالی و رانت خواری جای آن را گرفته و معنی اشتغال به دو ساعت کار دستفروشی در خیابان و مترو تقلیل یافته بود.

مسبب این وضعیت کسی است که تخم لق ” یارانه ” را در سبد کشور گذاشت، مردم را به جای تلاش و کار و تولید ثروت به صدقه گرفتن عادت داد.در بهترین شرایط اقتصادی وبین المللی کشور را از  دولت اصلاحات تحویل گرفت و در وخیم ترین شرایط به رئیس جمهور بعد از خود تحویل داد.

درآمد نجومی ۸۵۰ میلیارد دلار حاصل از فروش نفت و فرآورده‌های نفتی را بدون اعتنا به نظرات مشفقانه اقتصاددانان صرف سیاست های جاه طلبانه پوپولیتسی خود و کسانی کرد که او را با تعریف و تمجید به عرش اعلا برده و مردمی ترین رئیس جمهور لقب داده که با منش خود یاد آور حکومت علی ا و احیا کننده ارزش های اسلامی است.

امروز اگر تحریم ها را مانع اصلی عقب ماندگی کشور در مقایسه با همسایگان می دانیم، مگر غیر از این است که سیاست خارجی ماجراجویانه و تنش زای هشت سال و علی الخصوص چهار سال اول مسبب اصلی تحریم ها و گشودن درهای رانت خواری است که به بهانه دور زدن تحریم ها از همان زمان کلید خورد.

مفسده ای که اگر روزی بابک زنجانی ها شاخص آن بودند، امروز به هیولایی تبدیل شده که بابک زنجانی مقابل کسانی که در این مسیر افتاده و بیت المال را با اختلاس و حرام خواری تخیله می کنند ، بسان گنجشکی است در مقابل عقاب.

کسانی که در آن روزها برای احمدی نژاد نذر می کردند، خواب ” سفارش حمایت امام زمان ” برای او می دیدند. در منابر و مساجد او دعا می کردند اکنون چه جوابی برای  مردمی گرفتار ابتدایی ترین نیازهای زندگی دارند. طرفه آنکه سخنان و مصاحبه های همان معجزه مورد حمایت امام زمان ، امروز به بزرگترین دغدغه فکری حامیان آن زمان وی و چالش سیاستگذاران کشور تبدیل شده است.

بعید می دانم کسی مخالف عقلانی کردن اقتصاد کشور و یا حامی ارز ۴۲۰۰ تومانی باشد.اصلاحات اقتصادی رئیسی ضرورت غیر قابل انکار کشور است. اقدامی که اجرای آن با تاخیری طولانی در حال انجام است. از این منظر نمی توان بر رئیسی خرده گرفت و او را مقصر دانست.
مشکل جای دیگری است. نوسات ارز، توزیع ناعادلانه یارانه ها و …جملگی حاصل چرخه معیوب اقتصاد کشور و این یکی  ناشی از رویکرد ناصواب در سیاست خارجی است.
به شخصه کشوری را در جهان سراغ ندارم که با سیاست خارجی ستیزه جویانه در مسیر توسعه گام برداشته باشد.اگر شما سراغ دارید، این گوی و این میدان.

 

منبع: شرق