کمک‌های غذایی خارجی، به ویژه در شرایط اضطراری، نیازی نیست که یک برنامه دائمی رفاهی بین‌المللی باشد. در سال ۱۹۷۸، زمانی که آن کمیسیون شروع به کار کرد، تقریباً نیمی از جمعیت جهان در فقر شدید زندگی می‌کردند.
به گزارش گروه بین‌الملل صبح ما به نقل از واشنگتن پست، نام بچه‌ها به ندرت خبرساز می‌شود. میلیون‌ها کودک در سومالی، لیبی، مالی، هائیتی، افغانستان، یمن و سایر کشور‌های فقیر هستند که غذای کافی برای خوردن ندارند. آن‌ها در خانواده‌هایی به دنیا آمدند که کمتر از ۲. ۱۵ دلار برای هر نفر در روز درآمد دارند. به دلیل افزایش قیمت مواد غذایی در سراسر جهان، تورم جهانی، بلایای طبیعی و جنگ، به ویژه تهاجم ناعادلانه روسیه به اوکراین، که در آن، ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه تلاش کرده است مانع از رسیدن یکی از ذخایر حیاتی غلات جهان به بسیاری از نیازمندترین کشور‌ها شود، وضعیت اسفبار آن‌ها بدتر هم شده است.
ایالات متحده در سال گذشته، کشور‌ها و خانواده‌های ثروتمند را گرد هم آورد تا اطمینان حاصل کند که ۱۶۰ میلیون نفر از نیازمندترین افراد جهان غذای کافی دارند. این اقدام نیاز به انجام مجدد دارد.
چیزی که ایالات متحده را به عنوان یک رهبر جهانی متمایز می‌کند، چیزی بیش از قدرت نظامی است. این چگونه است که این کشور در لحظات بحران جهانی، از جمله زمان گرسنگی و قحطی قدم می‌گذارد. همانطور که آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه در این ماه گفت: ایالات متحده بزرگترین کمک‌کننده در جهان به برنامه جهانی غذای سازمان ملل است. ما حدود ۵۰ درصد از بودجه سالانه آن را تأمین می‌کنیم. این در حالی است که روسیه و چین هر کدام کمتر از ۱ درصد آن را تأمین می‌کنند.
امسال لحظه‌ای دیگر از بحران را به همراه دارد. قیمت مواد غذایی همچنان بالاست، روسیه همچنان به سدی است بر محموله‌های غلات اوکراین و نیز موجی از زمین‌لرزه‌ها و سیل‌های شدید باعث شده است که کشور‌های بیش از حد معمول درخواست کمک اضطراری کنند.
بر اساس گزارش برنامه جهانی غذای سازمان ملل، حدود ۳۴۵ میلیون نفر نیاز مبرم به کمک‌های غذایی دارند. این تقریباً همان رکوردی است که سال گذشته ثبت شد، اما با‌یان تفاوت که امسال بودجه کاهش یافته است. هیچ راه دیگری برای گفتن آن وجود ندارد: اگر برنامه جهانی غذا سازمان ملل بودجه بیشتری دریافت نکند، میلیون‌ها نفر گرسنه خواهند ماند. کل بودجه این سازمان برای سال ۲۰۲۳، ۵ میلیارد دلار است که کمترین میزان از سال ۲۰۱۵ تاکنون است و کمتر از نیمی از ۱۴ میلیارد دلاری است که آژانس در سال گذشته داشت.
برخی این سؤال را مطرح می‌کنند که چرا ایالات متحده برای تأمین غذای فقیرترین اقشار جهان به خارج از کشور پول می‌فرستد، در حالی که نیاز‌های زیادی در کشور خود وجود دارد. این یک انتخاب غلط است. این ملت می‌تواند به مردم خود کمک کند و نقش پیشرو در جلوگیری از گرسنگی در سراسر جهان داشته باشد. در سال گذشته، ایالات متحده حدود ۱۱۹ میلیارد دلار برای برنامه یارانه غذای داخلی هزینه کرد و حدود ۷ میلیارد دلار به برنامه جهانی غذای سازمان ملل اختصاص داد. امسال، ایالات متحده تنها ۲. ۱ میلیارد دلار به این برنامه کمک کرده است که کمترین سهم آن در سال‌های اخیر است.
دلایلی فراتر از یک الزام اخلاقی برای حفظ سطوح بالای کمک‌های غذایی خارجی وجود دارد. یک کمیسیون ریاست جمهوری در مورد گرسنگی جهانی در سال ۱۹۷۸ تأسیس شد. روزالین کارتر، بانوی اول آن زمان، یادداشتهایی را در مورد دلایل مهم که حذف گرسنگی جهانی اولویت اصلی ایالات متحده بود، نوشت. دو نکته اول او «الزام اخلاقی» و «امنیت ملی» بود. این دو امروزه به همان اندازه ثابت هستند. وقتی مردم غذای کافی ندارند، اغلب به کشور‌های دیگر می‌گریزند یا به گروه‌های افراطی می‌پیوندند که آن‌ها را با وعده‌های غذا و تغییر فریب می‌دهند.
کمک‌های غذایی خارجی، به ویژه در شرایط اضطراری، نیازی نیست که یک برنامه دائمی رفاهی بین‌المللی باشد. در سال ۱۹۷۸، زمانی که آن کمیسیون شروع به کار کرد، تقریباً نیمی از جمعیت جهان در فقر شدید زندگی می‌کردند. امروزه حدود ۱۰ درصد در فقر شدید زندگی می‌کنند. علاوه بر ارائه کمک‌های غذایی اضطراری، ایالات متحده همچنین سرمایه‌گذاری‌های خود را برای کمک به کشور‌های کم درآمد برای خودکفایی با تکنیک‌های کشاورزی بهبود یافته از طریق برنامه‌ای به نام Feed the Future را افزایش داده است.
ترجمه: گلناز سادات غفاری