درست نیست که بگوییم: «هیچ ثروتمندی ثروتمند نمی‌شود، جز با فقیر شدن کسی» و امام آن را نفرموده است، زیرا این تفکر مخالف ثروتمند بودن است.
امام موسی صدر در بخشی از سخنرانی خود با عنوان بُعد درونی شخصیت امیرالمؤمنین(ع) که در کتاب «انسان آسمان» منتشر شده است، گفت:
این را شنیده‌اید کـه گفته‌اند: «ما رَأَیتُ نِعمَهً مَوفُورَهً اِلّا وَفی جانِبِها حَقٌ مُضَیَّع.» (مال فراوانی ندیدم، مگر اینکه در کنار آن، حقی ضایع‌شده یافتم.) اما آنچه صحیح است، عکس این جملۀ مأثوره است. یعنی اینکه: «هیچ فقیری فقیر نمی‌شود، مگر به سبب ثروتی که ثروتمندی به دست می‌آورد.»
درست نیست که بگوییم: «هیچ ثروتمندی ثروتمند نمی‌شود، جز با فقیر شدن کسی» و امام آن را نفرموده است، زیرا این تفکر مخالف ثروتمند بودن است. ولی عکس آن، یعنی «هیچ فقیری فقیر نمی‌شود، مگر به سبب ثروتی که ثروتمندی به دست می‌آورد» صحیح است و معنایش این است که وجود فقر نشان‌دهندۀ جامعه‌ای بیمار و بی‌مبالات است و آن جامعه مقصر است.
حدیث می‌گوید: اگر انسانی در جامعه، در شهر، در روستا یا در میان قبیله‌ای [از گرسنگی] بمیرد، مردم مسئول مرگ او هستند. وجود فقر و بیماری و جهل در جامعه، دلیلی برای مقصر دانستن مردم یا نظام آن جامعه است.