به گزارش گروه بین الملل صبح ما، با متوقف شدن مذاکرات صلح و تردید در مورد عقب نشینی نیروهای آمریکایی، روستاهای واقع در جنوب افغانستان تبدیل به خط مقدم درگیری با طالبان شده است. مردمانی که در روستای«اسپیروان» زندگی می کردند پیش از آنکه طالبان بیاید و به آنها بگویند که باید آن منطقه […]
به گزارش گروه بین الملل صبح ما، با متوقف شدن مذاکرات صلح و تردید در مورد عقب نشینی نیروهای آمریکایی، روستاهای واقع در جنوب افغانستان تبدیل به خط مقدم درگیری با طالبان شده است.
مردمانی که در روستای«اسپیروان» زندگی می کردند پیش از آنکه طالبان بیاید و به آنها بگویند که باید آن منطقه را ترک کنند، به مدت ۲ روز در خانه هایشان مخفی بودند و محاصره شده بودند. «قیوم» و خانواده اش در میان ۱۰ هزار خانواده ای بودند که ماه گذشته طالبان به خاطر اراضی آنجا در جنوب افغانستان جنگ و آنها را آواره کرد.
خانه جدید قیوم اما تنها چند ملحفه بزرگ بر روی زمین سرد و لخت است. پناهگاهی در میان سایر پناهگاه ها در اردوگاهی برای آوارگان جنگ داخلی در حومه شهر قندهار. این درحالی است که این پناهگاه به ندرت از وزش شدید بادهای سوزدار زمستان جلوگیری می کند.
قیوم که پدر پنج فرزند است، به گاردین گفت: در طی چند سال، روستای ما اسپیروان، به خط مقدم جنگ میان دولت و طالبان تبدیل شد. به مدت ۲ روز نمی توانستیم خانه هایمان را ترک کنیم زیرا مردم مورد اصابت گلوله از هر دو طرف قرار می گرفتند. طالبان روستایمان را تصرف کرد و سپس به ما گفتند که باید آنجا را ترک کنیم.
درگیری از ماه سپتامبر با آغاز مذاکرات صلحی که اکنون متوقف شده درسراسر قندهار آغاز شد. درگیری توسط طالبان آغاز شد که بازگشته اند تا استانی را که بیش از یک دهه پیش قلمروشان بوده را دوباره تسخیر کنند.
باوجود تردید در مورد تصمیم ایالات متحده برای عقب نشینی کامل ۲۵۰۰ سرباز باقی مانده خود تا اول ماه می، همانطور که در توافق صلح ایالات متحده و طالبان در فوریه سال گذشته امضا شد، این نگرانی وجود دارد که طالبان با هدف قرار دادن بالقوه نیروهای ایالات متحده و ناتو به حملات خود ادامه دهند.
ترک کردن روستا در میان جنگ طالبان و دولتی ها، برای قیوم ۴۰ ساله و خانواده اش فاجعه بار بود. او گفت: جاده اصلی روستای ما مسدود شده بود. هیچ راهی امن نبود. من بسیار ترسیده بودم.
آنها با پوشیدن لباس‌های بیشتر اوضاع را برای خود ایمن‌تر کردند اما با شرایط زندگی ترسناکی مواجه بودند و برای غذا تقلا می کردند. قیوم که از اظهار اسم کامل خود امتناع می کرد، ادامه داد: من به روستایم برگشته ام زیرا همه چیزمان را اینجا گذاشته بودیم اما متوجه شدم که همه جا غارت شده است. من در اینجا زمین کشاورزی دارم اما مجبور شده ام آن را رها کنم. برایمان مهم نیست که چه کسی مسئول است. فقط می خواهیم جنگ متوقف شود.
بنابه اظهار«دوست محمد نایاب» رئیس اداره پناهندگان قندهار، در این ولایت تاکنون تنها۵۵۰۰ خانوار از نزدیک به ۱۰ هزار خانواده که آواره شده اند، کمک دریافت کرده اند.
پدر دیگری در همان اردوگاه به نام«نجیب الله» توضیح داد که چگونه در پایان سال گذشته دختر خردسالش در آغوش او و در حالی که خانواده اش روستای«سنگسر» در منطقه زاری را ترک می کردند، جان خود را از دست داد. او با چشمانی اشک آلود گفت: من به طور قطعی نمی دانم چه چیزی او را کشته اما فکر می کنم ازاسترس ناشی از اتفاقاتی که برای او بسیار زیاد و سخت بود حمله قلبی کرد.
او و همسرش«خاتیما»، دخترشان را در کنار جاده به جای گورستان خانوادگی به خاک سپردند. اکنون آنان باید در اردوگاه چهار هزار متر مربعی که بیش از ۲۵۰ خانوار در آن زندگی می کنند، جایی که برای سیر کردن و گرم نگه داشتن پنج فرزند دیگرشان تلاش کنند، با شرایط کنار بیایند.
یک مخزن کوچک آب کل اردوگاه را تأمین می کند. «گل سیما»، ۲۵ ساله مادر هشت فرزند است که از روستای اسپیروان فرار کرده است. او که کوچک ترین فرزندش ۶ ماهه است، اظهار کرد: در گیری ها از صبح آغاز شدند و تا بعد از ظهر همه اهالی روستا را ترک کردند. ما صدای شلیک و اسلحه های سنگین را شنیدیم و خیلی سریع همه دار و ندارمان را آنجا گذاشتیم و روستا را ترک کردیم. به ما کیسه های گندم داده اند تا با آنها نان درست کنیم اما همین هم حتی بسیار کم است.
«احسان الله» ۱۹ ساله که دستانش با باند سفید رنگی پیچیده شده است، بیمار بیمارستانی در منطقه«میرویس» قندهار است.
انگشتان این نوجوان هنگامی که به جستجوی وسایل خانواده اش در میان آورها به«ترین‌کوت» مرکز ولایت«اروزگان» رفته بود بر اثر بمب کنار جاده ای مجروح شد. وی معتقد است که طالبان این بمب را کار گذاشته است.
احسان الله که تنها نام خود را گفته است، اظهار کرد: وقتی روستای ما مورد حمله قرار گرفت، ما به منطقه دیگری نقل مکان کردیم اما نمی توانستیم به عنوان آوارگان زندگی کنیم. ما هیچ پولی برای پرداخت اجاره نداریم، بنابراین سعی کردیم به خانه برگردیم. قبل از حمله هوایی ما ۶ اتاق در خانه مان داشتیم اما وقتی برگشتیم متوجه شدیم که تنها ۲ اتاق هنوز پا بر جاست.
این خانواده اکنون مجبورند با آنچه از خانه آنها باقی مانده است بسازند.
«محمد اسماعیل»، رئیس شورای دهیاران که هر روز در خصوص مشکلات روستاییان آواره شده جلسه دارد، گفت که این شورا از دولت می خواهد تا از خانواده های آواره شده که نیاز مبرم به کمک دارند، حمایت کند.
او اظهار کرد: طالبان از خانه های مردم به عنوان ایست بازرسی، دفاتر یا محلی برای اردو زدن استفاده می کند. آنها این کار را می کنند تا نیروهای دولتی از هدف قرار دادن آنها جلوگیری کنند.
این در حالی است که نیروهای افغان و آمریکایی به دلیل سهم خود در مرگ غیرنظامیان مورد انتقاد شدید قرار گرفته اند.
اسماعیل اظهار کرد که تروریست ها بمب های دست ساز را در مناطقی که تصرف می کنند می کارند تا روند کار نیروهای دولتی را کند کنند.
او گفت: یک مرد در روستایمان توسط بمب کنار جاده ای که در زمین کاشته شده بود، کشته شد. این اتفاق بارها در سراسر ولایت ما رخ می دهد. برای مردم غیر ممکن است در حالی که طالبان روستایشان را تسخیر کرده در خانه هایشان بمانند. هشت خانواده داریم که از روستایشان فرار کرده اند و اکنون در مسجدی زندگی می کنند.
وی اضافه کرد: زن بارداری که از هجوم به روستا نجات یافته بود، مجبور به زایمان در یک ساختمان متروکه شد.
اسماعیل گفت: بدون حمایت نیروهای آمریکایی، من مطمئن هستم که کشور سقوط خواهد کرد.
ترجمه: گلناز سادات غفاری