کولبران در هنگام عبور از کوهستان‌های مرزی با خطرات بسیار دست و پنجه نرم می‌کنند که یکی از این خطرات، مین‌های به جامانده از سالهای جنگ تحمیلی است. کولبران قربانی مین، برای پوشش هزینه‌های درمانی خود، هیچ چتر حمایتی ندارند.

 

کولبران در هنگام عبور از کوهستان‌های مرزی با خطرات بسیار دست و پنجه نرم می‌کنند که یکی از این خطرات، مین‌های به جامانده از سالهای جنگ تحمیلی است.

این کولبران در صورت برخورد با مین و از دست دادن سلامتی، زیر چتر بیمه نیستند و باید همه هزینه‌های درمان را از جیب خالی خود بپردازند. لقمان وحید، کولبری پیرانشهری است که در سال ۹۶، روی مین رفت و بینایی یک چشم و یک پا را از دست داد.

او که تا امروز، عمل‌های جراحی بسیاری را با کمک گرفتن از خیرین و فعالان مدنی انجام داده؛ می‌گوید: هنوز سوی چشمانم برنگشته و پزشکان می‌گویند باید عمل پیوند قرنیه را انجام دهم؛ این در حالیست که تنها بیمه‌ای که دارم، بیمه روستاییان و عشایر است و بیمارستانها آن را برای مداوای من نمی‌پذیرند.

لقمان که سالهاست درگیر مداوا و هزینه‌های آن است، هیچ منبع درآمدی ندارد؛ او می‌گوید: من در خانه استیجاری زندگی می‌کنم؛ همسرم کارگر روزمزد کشاورزی است و تنها منبع درآمد خانواده ما، درآمد ناچیزی است که از این راه به دست می‌آید.

او با بیان اینکه برادرهایم هم کولبر هستند و خانواده استطاعت کمک به من را ندارند، ادامه می‌دهد: بعد از رفتن روی مین، دیگر نتوانستم کار کنم و پول دربیاورم؛ دو فرزند دارم که هزینه‌های تحصیل آن‌ها هم هست؛ تا امروز اگر مردم و خیرین نبودند، نمی‌توانستم طاقت بیاورم و ادامه بدهم. من خانه‌نشین شده‌ام با اینهمه هزینه که روی دستم مانده است!

او خواستار تحت پوشش قرار رفتن بیمه است و می‌گوید: کاش لااقل، بخشی از هزینه‌های درمانی من و امثال من را بیمه قبول می‌کرد. من برای امرار معاش و درآوردن هزینه‌های خانواده، مجبور به کولبری و عبور از مرز شدم؛ برای تفریح که روی مین نرفتم! چرا هیچ نهادی از ما حمایت نمی‌کند؟! چرا ما را به امان خدا رها کرده‌اند؟!

منبع: ایلنا