نگاه ترسناک اصولگراها به سیاست خارجی، تنگ نظری های آنها در زمینه های اجتماعی و فرهنگی و همین طور سیاست خودی و ناخودی کردن شان در بخش های مختلف، باعث شده که هیچ گاه تصویر جامعه از آنها، شکل مناسبی به خود نگیرد و شاید به همین خاطر است که بخش قابل توجهی از این جریان معتقدند که تنها در یک انتخابات حداقلی و کم رمق است که می توانند به صندلی های قدرت دسترسی پیدا کنند.
به گزارش صبح ما، نگاهی به گرایش سیاسی داوطلبان ریاست جمهوری نشان می دهد که برخلاف ادعاهای سخیف کیهان و خبرگزاری های امنیتی، به جای اینکه اصلاح طلبان به ستاد انتخابات کشور هجوم ببرند، چهره های تشنه قدرت در میان اصولگرا بودند که یک به یک به وزارت کشور رفتند و ثبت نام کردند.
البته این نخستین بار نیست که اصولگرایان خود را مقبول آحاد جامعه می پندارند و گمان می کنند مردم مشتاق روی کار آمدن آنها هستند. این جریان سیاسی تقریبا در هر انتخاباتی نامزدهای مختلفی به صحنه می آورد و شانس خود را محک می زند. این بار نیز علاوه بر حضور شخصیت های سیاسی این جریان، تعدادی از نظامیان نیز به صف مدعیان کاندیداتوری پیوسته اند تا بازار شلوغ ثبت نام ها را داغ تر از همیشه کنند.
امسال اما در حالی که رسانه های متعلق به برخی نهادهای نظامی و به ویژه کیهان و جوان از دستور خاتمی به اصلاح طلبان برای ثبت نام فله ای در انتخابات خبر می دادند و این دروغ را مکررا بازگو می کردند، ولی بررسی های «صبح ما» نشان می دهد که در پنج روز مهلت ثبت نام داوطلبان در وزارت کشور، این داوطلبان اصولگرا بودند که با بیش از ۳۰ ثبت نام نشان دادند به صورتی اتوبوسی وارد میدان شده اند.
| ۴۰ | ابوالقاسم رئوفیان | اصولگرا | دبیرکل حزب اسلامی ایران زمین |
حتی افرادی نظیر جلیلی نیز که چندین بار اعلام کرده بودند در صورت ورود رئیسی به انتخابات، کاندیدا نمی شوند با حرص و اشتیاق به ستاد انتخابات کشور آمدند و اقدام به ثبت نام کردند تا پازل ثبت نام ها را تکمیل کرده باشند.
از سوی دیگر، اصلاح طلبان با کاندیداهایی کمتر از تعداد انگشتان دست، وارد عرصه شده اند. برآوردهای اولیه حاکی از نسبت یک به سه تعداد داوطلبان اصلاح طلب در مقایسه با اصولگرایان است. به بیانی ساده تر، به ازای هر سه داوطلب اصولگرا، تنها یک داوطلب اصلاح طلب وجود دارد.
هجوم اصولگرایان برای ریاست جمهوری با این تلقی صورت می گیرد که آنها خود را افرادی لایق و توانمند و شایسته می پندارند. در حالی که با نگاهی به مدیریت ۸ ساله شان در دولت های نهم و دهم و همچنین سایر عرصه های انتصابی می توان به این نتیجه رسید که هرگاه زمام کشور به دست آنها افتاده، تنگناها، اتلاف ها و مشکلات زیادی برای مردم ایجاد شده است. به نحوی که شدیدترین قطعنامه های بین المللی علیه ایران نیز در دوره رئیس جمهور محبوب آنها وضع شده بود.
نگاه ترسناک اصولگراها به سیاست خارجی، تنگ نظری های آنها در زمینه های اجتماعی و فرهنگی و همین طور سیاست خودی و ناخودی کردن شان در بخش های مختلف، باعث شده که هیچ گاه تصویر جامعه از آنها، شکل مناسبی به خود نگیرد و شاید به همین خاطر است که بخش قابل توجهی از این جریان معتقدند که تنها در یک انتخابات حداقلی و کم رمق است که می توانند به صندلی های قدرت دسترسی پیدا کنند.