انحصاری کردن و مداخله نیروهای نظامی در امر سوختبری نه راهحل بلکه ریشه پیش آمدن اتفاق کنونی است که نیازمند بازنگری جدی و ساختاری در سیاست کنونی بخصوص طرح موسوم به رزاق است. برای مدیریت سوخت بری راهحلهای اجتماعی جواب میدهند نه نظامی و امنیتی.
جمعی از فعالان مدنی در ایران در اعتراض به درگیریهای اخیر در مرز شمسر با سوختبران بلوچ در بیانیهای اعلام کردند:
صبح روز دوشنبه ۴ اسفند ۹۹ در گذر مرزی شمسر در شهرستان سراوان، بنا به اعلام رسمی و غیررسمی به صف سوختبرانی که به دلیل مسدود بودن گذر مرزی چندین شبانهروز در معرض گرسنگی و تشنگی شدید بودند تیراندازی میشود تعدادی مجروح و تعدادی کشته میشوند، هر چند تفاوت معناداری میان آمار حاضران در صحنه و آمار رسمی وجود دارد اما تیراندازی واقعی است و تصاویر دلخراش این درگیری موجود است. در کنار شدت خشونتی که در مرز شمسر اتفاق افتاد، برخورد انکارگرایانه و غیرصادقانه مقامات رسمی و دولتی، خشمی جمعی و عمومی را برافروخت که اتفاقاتی چون تسخیر فرمانداری سراوان و حمله به پاسگاه کورین را شکل داد که صحبت از کشته شدن سه نفر در آن میرود.
بلوچستان بالاترین آمار بیکاری، سوءتغذیه، بازماندگان از تحصیل و … را دارد و مردم آنجا از حداقل ضروریات زندگی در مقیاس کشوری برخوردار نیستند. در فضایی که به دلیل فقدان زیرساختهای صنعتی و تجاری و نیز خشکسالیهای اخیر در منطقه بلوچستان فقر عمومی به شدت گسترش یافته است اقشاری از فقیرترین لایههای اجتماعی برای بقا و رهایی از گرسنگی مجبور به سوختبری شدهاند که جانشان همیشه در اثر تعقیب و گریز نیروهای انتظامی و نظامی، تصادف و واژگونی و آتش گرفتن در معرض خطر است و این چنین به گلوله بسته میشوند. البته بنا بر آمار رسمی فقط حدود یکسوم سوختی که از کشور به پاکستان میرود توسط سوخت بران حمل میشود.
انحصاری کردن و مداخله نیروهای نظامی در امر سوختبری نه راهحل بلکه ریشه پیش آمدن اتفاق کنونی است که نیازمند بازنگری جدی و ساختاری در سیاست کنونی بخصوص طرح موسوم به رزاق است. برای مدیریت سوخت بری راهحلهای اجتماعی جواب میدهند نه نظامی و امنیتی.
نگاهی به آمارها و درصد بیکاری و وضعیت معیشت و محرومیت این استان خبر از انواع نابرابری و تبعیض در بخش بزرگی از این استان میدهند که ضرورت توجه ویژه به این استان در مرکز و پرهیز از نگاه امنیتی در سیاستگذاریهای کلان در سیستان و بلوچستان میدهد. بدون ارائه تعریفی فراگیر از هویت ملی که ظرفیت جا دادن تمامی اقوام و مذاهب کشور را داشته باشد نمیتوان انتظار برطرف شدن فقر و بهبود شاخصهای رفاه اجتماعی را در مناطق قومی ایران داشت؛ بنابراین لازم است با تزریق خرد جمعی در سیاستهای کلان اداره کشور راهی برای بهبود زندگی مردمان پیرامونی ایران از جمله بلوچها جست.
ما امضاکنندگان این بیانیه ضمن نگرانی نسبت به تداوم سیاستهای امنیتی و سرکوب احتمالی در منطقه و با تأکید بر ضرورت پرهیز از خشونتهای ساختاری و اتخاذ برنامههایی برای بهبود وضعیت معیشتی مردمان بلوچ مخصوصا مرزنشینان، مصرانه میخواهیم؛ منطقه هر چه سریعتر از شرایط امنیتی کنونی خارج شود و مقامات خاطی که منجر به شکلگیری اتفاق اولیه و نیز اتفاقات بعدی شدند شناسایی شوند و برخورد قانونی لازم صورت گیرد. ما همچنین ضمن اعلام همدردی با خانوادههای کشتهشدگان، خواهان حق دادخواهی و پاسخگویی به آنها هستیم تا از افتادن جامعه در گرداب خشونت جلوگیری شود.
منبع: امتداد