خشونت از خانه شروع می شود و می تواند به آرامی خیابان ها، مدارس و در همه جا راه یابد. برای همین باید در نطفه خاموش شود.
به گزارش گروه بین الملل صبح ما به نقل از گاردین، رویکرد جدیدی به رهبری زنان در افغانستان در حال شکل گیری است که در صدد از بین بردن موانع برای یاری رساندن هم به قربانیان و هم عاملان خشونت های علیه زنان است.
«نبیلا» احساس می کرد که لباس های آغشته به گازوئیل به پوستش چسبیده اند و ریه هایش مملو از دود شده بود. در حالی که وحشت در او اوج می گرفت. اولین بار نبود که مشاجره با شوهرش بالا گرفته بود. شوهر وی در طول ۳۰ سال زندگی زناشویی او را بسیار کتک زده بود. حتی او را به درختی در حیاط بیرون خانه شان در کابل پایتخت افغانستان بسته و او را در حال یخ زدن در سرمای زمستان رها کرده بود.
اما نبیلا، که خواسته فقط از اسم کوچکش استفاده شود، پس از تلاش برای آتش زدن خود برای همیشه رهایی یافت.
چهار سال است که این خانم ۵۰ ساله در آپارتمان کوچکی با مادرش زندگی می کند و به عنوان آشپز و نظافتچی در یک مدرسه خصوصی کار می کند. کسی که مورد آزار و اذیت قرار گرفته از اینکه روزی زندگی اش را برای دیگران بازگو کند، می ترسد. اما او می گوید: خیلی وقت بود که می خواستم از او طلاق بگیرم اما نمی دانستم از کجا کمک بگیرم.
دوست دارم روزی داستان زندگی ام را بنویسم تا همه بتوانند آن را بخوانند، مخصوصا زنانی که در موقعیت مشابه من هستند.
بنا به گزارش دیده بان حقوق بشر، حدود ۸۷ درصد دختران و زنان افغان در طول زندگی خود مورد سوء استفاده و خشونت قرار می گیرند. برای قانون سال ۲۰۰۹ در مورد حذف خشونت علیه زنان که به عنوان یک پیروزی توسط مبارزان به سختی به دست آمد، جشن گرفته شد اما از آن زمان تاکنون عمدتاً نادیده گرفته شده و تعداد اندکی از قربانیان می توانستند به دنبال عدالت باشند.
یک کارزار جدید، مستقر در کابل اکنون قصد دارد آمار خشونت و سوء استفاده از زنان را کاهش دهد. این رویکرد که دم از توازن می زد با کمک فعالان اجتماعی، علمای دینی و روانشناسان در یک کارزار رسانه های جمعی و اجتماعی همکاری کرده و خدمات مراقبه و مشاوره را به قربانیان و بزهکاران ارائه می دهد. همچنین این کارزار مشاوره هایی را در مورد چگونگی کنترل استرس و اینکه از کجا کمک بخواهید، به مددجویان خود ارائه می دهد.
« فرشته فرح» از شبکه زنان افغان، سازمانی که این کمپین را به را انداخته است، به گاردین گفت: خشونت از خانه شروع می شود و می تواند به آرامی خیابان ها، مدارس و در همه جا راه یابد. برای همین باید در نطفه خاموش شود.
فرح، سوء استفاده و خشونت را در دسته های مختلفی تفسیم بندی می کند. کلامی، جسمی و عاطفی. او می گوید بیشتر موارد خشونت های خانگی، چیزی که عمدتا توسط زنان تجربه می شود، هرگز به دادگاه نمی رسد و در خانواده ها حل می شوند یا حل و فصل نشده باقی می ماندند که اغلب برای چندین دهه طول می کشد.
«بلقیس احسان»، افسر تحقیق «مگنتا» سازمان فنی که ویدئو ها و پیام های رادیویی کمپین را جمع آوری می کند، می گوید: خشونت در بسیاری از خانه ها عادی شده و تبدیل به یک استراتژی برای مقابله با فشارهای خارجی شده است.
بلقیس احسان می گوید: بسیار آسان است. ما از فیس بوک، توییتر و اینستاگرام استفاده می کنیم تا به قربانیان و مجرمان برسیم و با تلویزیون و رادیو محلی که کلیپ های ما را پخش می کنند، همکاری می کنیم. مردم می توانند برای دریافت کمک با یک شماره رایگان تماس بگیرند و حتی می توانند درخواست جلسات وساطت حضوری در کابل داشته باشند.
قبل از شروع بحث، تحقیقات در هشت ولایت از ۳۴ ولایت کشور نشان داده که از زمان شیوع ویروس کرونا، ۳۵٪ از پاسخ دهندگان، قربانیان و عاملان خشونت مبتنی بر جنسیت را گزارش کرده اند. یک سوم کل زنانی که بخشی از این مطالعه بوده اند می گویند که آنها نمی دانند کجا باید بروند یا چگونه می توانند کمک بگیرند.
در میان پاسخ دهندگان۳۰٪ فکر می کردند که کتک زدن زنی که از خانه خارج می شود بدون اینکه به کسی بگوید«قابل قبول» است. همچنین ۱۷٪ فکر می کردند که اعمال خشونت به زنی که از انجام«وظایف زناشویی» خودداری کند، «قابل قبول» است.
احسان بیان می کند که در آغاز شیوع بیماری همه گیر کرونا، بسیاری از خانواده ها در خانه به طوری محبوس شدند. فشارهای اقتصادی افزایش یافت و در چنین شرایطی از خشونت به عنوان اولین استراتژی مقابله استفاده می شود.
«ثریا» ۵۷ ساله، تحصیل کرده، شاغل و مادر پنج فرزند که در ۱۳ سالگی ازدواج کرده است. او حتی به عنوان اصلی ترین تامین کننده مالی خانواده هنوز هم با آزارهای لفظی و عاطفی مداوم روبرو است. او نیز خواسته که تنها اسم کوچکش ذکر شود.
او می گوید: من و شوهرم هر دو با مشکل روبرو هستیم. زندگی در کشوری که در حال جنگ است به اندازه کافی دشوار است و جامعه ما فشارهای بیشتری بر ما وارد می کند. شوهرم با داد و بیداد خشم درونش را خارج می کند. از من به عنوان یک زن، انتظار می رود که احساساتم را پنهان کنم. ثریا اضافه می کند که احساس آزادی نمی کند اما اجازه همسرش برای تحصیل و کار فرصت هایی را برای او ایجاد کرده است.
فرشته فرح می گوید: خشونت پاسخی برای احساسات عصبانی نیست. ما برای خاموش کردن خشونت خانگی از سرچشمه اش راهی طولانی در پیش داریم.
ترجمه: گلناز سادات غفاری